Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Η Ανησυχία





Κοίταξε να δεις μια ανησυχία κι απόψε.
Μην κοιμηθούμε αγκαλιασμένοι κι αύριο έχει κάτι αλλάξει, μην έχει φύγει, εξατμιστεί. Λιγοστέψει.
Αλλάξει γνώμη.
Κοίτα να δεις ένα πρόβλημα, να μετρώ τις κουβέντες και το βλέμμα σου και να φοβάμαι μη χάσω ούτ’ ένα.
Μην κάποιο μου φανεί αλλιώτικο. Μην κάποιο δεν είναι εσύ, με τον τρόπο που σε ξέρω και που σ’ έχω μάθει.
Να κρατώ τα χέρια σου και να ψηλαφίζω τον παλμό σου, να δω αν συνεχίζεις να χάνεις εκείνον τον έναν που χάνεις όταν κάτι σου πω.
 Όταν κάτι σου πω που σ’ αρέσει.
Σε μετράω με το ένστικτό μου για να δω αν συνεχίζεις να χάνεις κάτι από σένα, κάθε μέρα, για να μου το δίνεις, δικό μου. Για να σιγουρευτώ ότι δε κοιμίζεις την καρδιά σου την ώρα της μοιρασιάς.
Τι πήρε ο ένας, τι έδωσε ο άλλος… Μια συναλλαγή ενηλίκων με μια λαχτάρα, με μια απαίτηση παιδική.
Δεν σταματώ ποτέ να σε παρατηρώ. Να μην διαφύγει κανένα σου συναίσθημα και καμιά του διακύμανση της απεριόριστης, αμέριστης προσοχής μου σε εσένα. Είμαι εκεί, με κάθε τι από πάνω μου που μπορεί και νιώθει και μετράω, μετράω,
μετράω
Κι όταν φοβάμαι πως χάνω κάτι απ’τα κεκτημένα μου στο μέτρημα, να΄ μαι να νιώθω το ίδιο μούδιασμα του πρώτου καιρού, το πάγωμα εκείνο, τα γνωστά παλιά μου γόνατα έχω τότε, όπως κι απόψε.
Όπως τότε που καθημερινά ανησυχούσα για την επόμενη μέρα μας.
Κοίτα λοιπόν να δεις μια ανησυχία ξαφνική… μην ξυπνήσω το πρωί και έχει ωστόσο συμβεί σε εμένα, σε εσένα, στο σπίτι, στον κόσμο μας,
να μη με αγαπάς πια.