Το Κουμπί

Βρήκα σήμερα μια ερωτευμένη να τριγυρίζει γύρω από ένα κουμπί.

Ένα μικρό πάτημα θα'ταν, κι όμως έκανε σαν να εξαρτάται από αυτό η έκρηξη μιας βόμβας.

Μια ερωτευμένη άφησε το δάχτυλό της μετέωρο πάνω από ένα κουμπί για τόση ώρα που αναρωτήθηκα, τι κάνει πια; Και γιατί δεν το πατάει τέλος πάντων, αφού προφανώς το θέλει τόσο πολύ;

Τελικά πάτησε home, home, home, home, με δύναμη και ταχύτητα υπερβολική, κάπως αστεία. Εντάξει, θα έβγαινε από όπου ήταν ακόμη και με ένα πάτημα. Δεν πάτησε το κουμπί. Άλλη μια μέρα προσποίησης ξεκινά για εκείνη κι εγώ εδώ, να προσπαθώ να μάθω το μυστικό της και να κουτουλάω απλά στο χαμόγελό της κάθε φορά. Την άτιμη. Πώς καταφέρνει να χαμογελά τόσο πειστικά.

Αυτός που με Προσέχει

Λείπει απόψε αυτός που με προσέχει.

Έχω κάνει του κεφαλιού μου πάλι, κι αυτός ούτε που το ξέρει. Τι αναξιόπιστος Θεέ μου. Σιγά τον υπεύθυνο, και πήγα κι εγώ και του εμπιστεύτηκα όλη τη ζωή, την ύπαρξη, την αναπνοή, την ψυχή μου.

Άκου, βρε Φίλε

- Βρε φίλε, νομίζω ότι η κοπέλα μου είναι ακόμη ερωτευμένη μαζί σου.

- Κι εγώ είμαι ακόμα ερωτευμένος μαζί της. Αν υπήρχε τρόπος να σταματήσει να με αγαπάει, πίστεψέ με, τόσο που τον έχω ψάξει όλα αυτά τα χρόνια αυτόν τον τρόπο θα τον είχα βρει. Τόσο που τον κυνήγησα. Όσο περισσότερο τον κυνηγούσα τόσο μου αποδείκνυε πως δεν υπάρχει, κάθε φορά που τη συναντούσα και την κοίταζα στα μάτια. Αυτά τα ίδια, τα μάτια της που είχε πάντα. Που με κοιτάζουν Θεέ μου με πόση θλίψη. Δεν είναι δρόμος για τη λήθη για εμάς στον χάρτη του κόσμου. Δρόμος ήταν μόνο για να έρθει στη ζωή μου και για να τα κάνουμε όλα λάθος. Τέτοιους δρόμους βρήκαμε. Για να ανακάμψουμε όμως από το φτιχτό μας κενό στην καρδιά, δεν φταίμε, στη γνώση της ανθρωπότητας φάρμακο δεν βρίσκουμε ποτέ. Τα βράδια κυρίως. Τα βράδια που μου λείπει και τρέχουνε τα μάτια μου από τον πόνο, γιατρειά δεν υπάρχει καμιά.

Το Μονόπλευρο

Ας μου εξηγήσει κάποιος πως τώρα που γνωρίζω τον αριθμό της νέας σου πινακίδας δεν θα αλλάξει και τίποτα το σπουδαίο για εμάς.

Ας μου εξηγήσει κάποιος ότι δεν έχει σημασία το ότι όταν σε συνάντησα τυχαία στον δρόμο ήταν ακριβώς 8. Δεν είναι το ίδιο με αυτό που συνέβαινε κάποτε, που τηλεφωνούσαμε ο ένας στον άλλον ταυτόχρονα και ήταν και τα δύο μας κινητά για τον άλλον κατειλημμένα.

Ας με πείσουν πως όσα σε θυμίζουν δεν έχουν καμία ιστορία να πουν σε εσένα. Και πως πιθανότατα εσύ δεν θυμάσαι κανένα από τα παραμύθια μας (σου, κυρίως, παραμύθια σου), πια.