Η Συγκυρία

Κοίταξε τώρα να δεις, την άβολη συγκυρία στην οποία έχουμε περιέλθει.

Κάθισε και άκουσέ με –άσ’το κάτω αυτό, θέλω να με ακούσεις καλά.

Τα σκεφτόμουν όλη μου τη ζωή αυτά που ήθελα να σου πω απόψε. Τα΄χα σχεδιασμένα. Τα΄χα γράψει, τα είχα πει σε όλους. Νομίζω πως τα σκεφτόμουν πριν να σε γνωρίσω. Ή ίσως, πριν να γεννηθώ.

Κι έτσι ήμουν σίγουρη για την επιτυχή έκβαση του μονολόγου μου. Που συνοπτικά θα έλεγε ότι δεν μπορώ έτσι, ότι δεν είμαι κατασκευασμένη για τη ζωή μας. Ότι μάλλον κάναμε κάποιο λάθος στη διαλογή και στα ζύγια.

Ότι ξεχνάω να αναπνέω καμιά φορά. Κι ότι χθες στ’αμάξι στον λόφο με τις στενές στροφές έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή. Ακούς πράγματα; Εγώ. Πήγα πάλι να τρελαθώ χθες εγώ.

Δεν ξέρω πώς να αποζημιώσω όλους που χρειάζεται.

Είσαι κι εσύ που πιστεύεις στα γραφτά, είμαι κι εγώ που δεν πιστεύω. Είναι και που τα ρυθμίζεις όλα όπως θες, δε βλέπω πουθενά το μαγικό χέρι κανενός. Σε καμιά μας μέρα.

Κι έτσι απόψε σε φώναξα εδώ για να σου πω όλα αυτά που σκέφτομαι από πριν γεννηθώ. Με περίμεναν από τα χρόνια που δεν ζούσε κανείς, να υπάρξω για να ισχύσουν, δεν θυμάμαι σε ποια ιστορική φάση εμφανίστηκες εσύ και η κατάστασή σου. Λίγη σημασία έχει, εσύ είσαι στο πλάνο πάντα έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι όταν είσαι εξαφανισμένος για βδομάδες.

Και κοίτα, αν είναι δυνατόν, μια ατυχής, δυσμενής συγκυρία που ορθώνεται μπροστά μας απόψε.

Τα μάτια σου έκλεψαν τις λέξεις μου.

Ώσπου να τα συμφωνήσω με τη λήθη, μέχρι να διαπραγματευτώ την τιμή μου, θα μας βάλω λίγο ποτό ακόμα και θα σου τραγουδήσω όποια πικρή ανάμνησή μας μπορώ να ανακαλέσω. Θα προτιμηθούν όσες μου πάνε στη χροιά μου. Κι έτσι θα σε φέρω στο κλίμα.

Μου δεσμεύεις το μυαλό μου κι ό,τι έχει μείνει ψάχνει γύρω του για παρέα αλλά είναι όλοι πληγωμένοι. Επικίνδυνοι.

Κι εγώ πάλι ξεχνάω να αναπνέω και είμαι σίγουρη πως γραφτά δεν υπάρχουν κι αν υπήρχαν θα τα’σκιζα, κι αν τα’σκιζα θα’κλαιγα από πάνω τους, κι αν μ' έβλεπες θα 'χες ένα ύφος τόσο παγωμένο, σαν να φοβόσουν – μα τι κάνεις εκεί, άσ’το αυτό σου είπα.

Θα το διαλύσεις κι αυτό.

Περί Ελευθερίας

Οι άνθρωποι που θέλουν να παραμείνουν ο ένας πλάι στον άλλον, βρίσκουν τρόπους να μείνουν ενωμένοι και λόγους να μην φεύγουν, καθημερινά, ορμώμενοι μονάχα απ’ό,τι νιώθουν. Αυτό είναι πολύ, και τους αρκεί. 

Ελεύθερος για μένα δεν είναι αυτός που δεν είναι δεσμευμένος.Eλεύθερος δεν είναι όποιος δεν βρίσκεται σε σχέση. Ελεύθερος είναι αυτός που, "δεσμευμένος" ή μη, δηλαδή σε σχέση ή όχι, δεν είναι δεσμευμένος ψυχικά. Αυτός που μπορεί και σκέφτεται ακόμα με βάση το ποιος είναι και όχι με βάση το ποιος έγινε αναγκαστικά. Αυτός που μπορεί ακόμα να επιλέγει για τη ζωή του και να τη σχεδιάζει ο ίδιος. 

Αυτός που μένει στη σχέση του γιατί το αποφασίζει κάθε πρωί, ξανά και ξανά, ξέροντας όλα τα δεδομένα. 'Οχι γιατί έχει υπογράψει κάτι που του υπαγορεύει πως δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Οπότε η "ελεύθερη σχέση" εκείνη που σημαίνει απλώς κοιμάμαι με κάποιον και τον ερωτεύομαι απαλά ή βαριά, μέχρι να ερωτευτώ άλλον, έχει λάθος ονομασία και καταχράται διαβρωτικά την έννοια της ελευθερίας. Ελεύθερη σχέση είναι η σχέση, η όποιας μορφής σχέση, στην οποία νιώθεις ότι δεν συρρικνώνεσαι. Ελεύθερη σχέση μπορεί να είναι μια σχέση απολαυστικά αποκλειστική και δεσμευτική... Ακόμη και παντρεμένοι μπορούν να έχουν καταφέρει να έχουν τέτοια. Ελεύθερη σχέση είναι ίσως η έξυπνη μορφή σχέσης. Και ίσως πάλι, αυτή που να κρατάει περισσότερο, τελικά.

"25 Λέξεις" #4

Μ' αραδιασμένες πορφυρές κλωστές και υφάσματα ολόγυρα… ράβουμε.

Φτιάχνουμε μια πάνινη καρδιά, να συμβολίζει το σώμα της σχέσης μας.

Να την κοιμίζουμε ανάμεσά μας τα βράδια, παιδί, να μη φοβάται…

Η παραπάνω ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο «25 Λέξεις» που φιλοξενείται στο blog της Μαρίας Νικολάου «Το Κείμενο».

Παρασκευή Βράδυ

Το ξέρω ότι είναι φυσιολογικό. Αλλά θα προτιμούσα να μην το συνήθιζες και να μην το χρειαζόσουν. Όπως δεν το χρειάζομαι κι εγώ. Βέβαια, εγώ με τις επιλογές που έχω κάνει, έχω απομακρυνθεί απ’αυτό το σκεπτικό. Δεν χτυπούν τηλέφωνα και δεν ισιώνω τα μαλλιά μου τις Παρασκευές. Και θα’θελα, ξέρεις, να σε παρασύρω στη σπηλιά μου.

Να βλέπαμε μαζί αυτό το έργο με τους λύκους τώρα και όταν θα τρόμαζα και θα τρανταζόμουν, εσύ θα με είχες στην αγκαλιά σου και θα μου χάιδευες το μπράτσο. Θα ήταν δύο τα άδεια μπωλ των κορν φλέικς μπροστά μου τώρα και τα κουτάλια μας θα σχημάτιζαν ένα χαριτωμένο χ το ένα μέσα στον χώρο του άλλου – ξεκάθαρα γιατί ξέρουν πως είμαστε ζευγάρι και είναι κι εκείνα ζευγαράκι -που μόνο άτομα σαν εμένα θα μπορούσαν ποτέ να παρατηρήσουν και κάτι να γράψουν γι’αυτό. Ή μπορεί και μόνο εγώ.

Και τα πόδια μας θα είχαν μπλεχτεί εντελώς κάτω απ’την κουβέρτα μου. Και τα χείλια μας θα είχαν πια την ίδια γεύση απ’τα φιλιά. Κι εσύ θα έψαχνες το τηλεκοντρόλ για να χαμηλώσεις στις διαφημίσεις κι εγώ θα ήμουν ξαπλωμένη πάνω του τόση ώρα κι ούτε που θα το είχα καταλάβει και θα γελούσα κι εσύ θα απορούσες μαζί μου.

Και  θα μου έλεγες να κλείσω το καλοριφέρ, «μμμμ», θα νιαούριζα εγώ δυσαρεστημένα και τελικά θα μέναμε στην υπερβολική μας θαλπωρή, υπερβολικά ν’αγαπιόμαστε, πίσω απ’αυτό το κερί, βλέποντας το έργο με τους λύκους που με κάνει να φοβάμαι, κι εσύ θα με χάιδευες, χωρίς ν'αφήνεις κανένα κομμάτι μου παραπονεμένο. 

Αλλά λείπεις καθώς συνηθίζεται και με στεναχωρεί που το χρειάζεσαι. Και φοβάμαι ότι σε τρομάζω που εγώ δεν θέλω να λείπω ποτέ κι έτσι αγκαλιάζω τις επιλογές μου με τα μαλλιά μου σγουρά σε μια Παρασκευή βράδυ και δυναμώνω μόνη μου τον ήχο της ταινίας, αποσιωπώντας άλλους, κάπου περίπου απ'τον αυχένα μου, νομίζω, που πηγάζουν. Που λένε πράγματα που δεν θέλω να ακούσω.

Το θέμα είναι...

Το θέμα είναι να μη χαλιέται η καρδιά σου.

Να μη δυσκολεύεται, να μη φθείρεται, να μην τη νιώθεις να λουφάζει στη γωνιά της αλλά να την αισθάνεσαι να μεγαλώνει και να φουσκώνει μέσα σου και να'ναι ελεύθερη κι όχι τρομαγμένη ή υποταγμένη σε θελήσεις που τη διαβρώνουν.

Το θέμα είναι να'χουμε δεθεί με ανθρώπους που να μας σηκώνει το σκοινί. Που να υπάρχουν μεταξύ μας ισορροπίες και η σχέση μας μαζί τους να δομείται σε θεμέλια ενδιαφέροντος, νοιαξίματος, εντιμότητας, διακριτικότητας και σεβασμού.

Και πάθους και έρωτα, μαζί.

Το όμορφο δεν χρειάζεται να είναι πολύ σύνθετο.

Το όμορφο, καμιά φορά, βρίσκει τον τρόπο του να υπάρχει έτσι απλά. Μπορεί και προκύπτει χωρίς σκαλίσματα, χωρίς καν να το έχουμε επιδιώξει.

Χωρίς να μας ταλαιπωρήσει καθόλου.

Χωρίς να χρειάζεται περίτεχνους χειρισμούς και εξοντωτικές θυσίες.

Και χωρίς βέβαια να μας πονάει διαρκώς. Δεν έχει ανάγκη να μας πονέσει για να δειχτεί. Και δεν μπορεί, δεν το΄χει μέσα του να μας πονάει ηθελημένα.

 Έρχεται με μια δυναμική δική του και γεννιέται για να δίνει μόνο χαρά και να μας γεμίζει με δύναμη και αυτοπεποίθηση.

Αυτό το όμορφο είναι όμορφο για μένα. Το αβίαστο.

Το χαμηλών τόνων και παράλληλα δυναμικό, που δεν θα σ’αφήσει εκτεθειμένη, που ξέρεις ότι κοντά του νιώθεις ασφάλεια.

Το όμορφο που δεν έχει ανάγκη να επιδεικνύεται. Ούτε και να επιβεβαιώνεται συνεχώς.

Το όμορφο που είναι εκεί γιατί δεν θα μπορούσε να μην είναι, όπως κι εσύ. Και το ξέρεις.

Το πολύτιμο όμορφο εκείνο που λάμπει σαν τον χρυσό, κι η λάμψη του αντικατοπτρίζεται στα μάτια σου.

Ιστορίες Της Μέρας : "Σήμερα"

Σήμερα. Παρόν, τώρα...

Σήμερα. Το "αύριο" του χθες σου. Ό,τι ζητούσες, αυτό στο οποίο ήλπιζες, θυμήσου. Θυμήσου γιατί εύκολα ξεχνούν οι άνθρωποι.

Κάθε ημέρα είναι η πραγματοποίηση μιας ευχής, εκείνης για ζωή.

Σήμερα. Η ευκαιρία σου να διορθώσεις, να δημιουργήσεις, να συγχωρήσεις, να σκεφτείς, να νιώσεις... Η νέα αρχή κάθε μικρού ή μεγάλου τέλους. Η ώρα να κάνεις όνειρα, μεγάλα ή μικρά... Πώς θα ήταν η ζωή μας δίχως όνειρα και στόχους;

Στο χέρι μας είναι να κάνουμε κάθε στιγμή να μετράει, άλλωστε κάθε στιγμή έχει κάτι να δώσει: μια συνειδητοποίηση, ένα μάθημα, μια ιδέα. Ας μην υποτιμάμε τον χρόνο που μας δίνεται, ο χρόνος ποτέ δεν είναι δεδομένος. Και κανένα λεπτό δεν είναι ακριβώς ίδιο μ'ένα προηγούμενο. Ζήσε τα όλα και βγάλε ό,τι καλύτερο από μέσα τους, μπορείς; Χωρίς γκρίνια και χωρίς απαισιοδοξία αλλά μ'ελπίδα και ευγνωμοσύνη, όσο μπορείς, όσο αντέχεις να ελέγχεις.

Σήμερα… θα χαθεί κι αυτό όταν ο ήλιος φιλήσει τη θάλασσα. Όπως χάθηκαν κι εκείνα που εκ των υστέρων μετάνιωσες που δεν τα έζησες στο έπακρο και δεν τους έδωσες τη σημασία που θα ήθελες… και δεν τα χάρηκες ποτέ τελικά.

Τι λες; Θα  αφήσεις ανεκμετάλλευτο άλλο ένα σήμερα, σήμερα, λοιπόν;

Η παραπάνω ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο «Ιστορίες της Μέρας», μία ιδέα της Μαρίας Νικολάου που φιλοξενείται στο blog της με τίτλο «Το Κείμενο».

"Καφές σε Αναμονή" : Ζέστανε μία καρδιά με έναν καφέ!

                

                Καλησπέρα σας αγαπητοί μου blog-φίλοι! Απόψε θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που έμαθα σήμερα ότι γίνεται ανά τον κόσμο, μάλιστα έφτασε και στην πόλη μου και σαν ιδέα μου άρεσε πολύ! 

                Ο λόγος γίνεται για τον «Καφέ σε Αναμονή», μία κίνηση ανθρωπιάς που έχει γίνει μόδα. Το σκεπτικό πίσω από αυτή την κίνηση, η οποία εφαρμόζεται ήδη σε πολλές επιχειρήσεις σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και έφτασε στην Ελλάδα μόλις τον Νοέμβριο, είναι το εξής: Μπαίνοντας σε ένα κατάστημα που δίνει καφέ, πέρα από τον δικό μας καθιερωμένο καφέ έχουμε τη δυνατότητα να παραγγείλουμε και έναν ή περισσότερους καφέδες «σε αναμονή». Οι καφέδες αυτοί προορίζονται για κάποιον ο οποίος θα περάσει αργότερα από ίδιο μαγαζί και θα μπορέσει να πάρει το αγαπημένο του ρόφημα χωρίς να το πληρώσει: του τον έχουμε προπληρώσει εμείς, με αγάπη!

                Σκοπός της κίνησης αυτής είναι να δοθεί η ευκαιρία σε συνανθρώπους μας άστεγους, άνεργους, συνταξιούχους, φοιτητές ή και οποιονδήποτε από εμάς αισθάνεται ότι δυσκολεύεται να πληρώσει αυτό το δίευρο του καφέ και εν πολλοίς, άρα, τον στερείται, να πιουν ένα καφεδάκι και να το ευχαριστηθούν χωρίς δεύτερες σκέψεις!

                Σαφώς και ο καφές δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης και σαφώς δεν λύνει το ουσιαστικό πρόβλημα διαβίωσης που αντιμετωπίζουν ορισμένοι άνθρωποι γύρω μας, ωστόσο είναι δυνατόν να κάνει κάποιον να αισθανθεί όμορφα, γιατί δεν είναι κακό να απολαμβάνουμε ό,τι μας αρέσει, ό,τι κι αν αντιμετωπίζουμε κατά τ’άλλα! Και ίσως με έναν καφέ μπορεί να φτιάξει όλη η διάθεση για κάποιον, όλη η μέρα του!

                Στο παρακάτω βίντεο θα καταλάβετε περισσότερο περί τίνος πρόκειται. Στο τέλος του τα παιδιά μάς κάνουν να σκεφτούμε πόσο καλά θα ήταν να εξαπλωνόταν η ιδέα και σε άλλες επιχειρήσεις ώστε να προκύψουν και άλλα είδη σε αναμονή: ψωμί, κρέας, διάφορα προϊόντα και τρόφιμα.

                Αν σας φαίνεται ενδιαφέρουσα η σκέψη αυτή, μπορείτε να τη διαδώσετε με όποιον τρόπο θέλετε εσείς. Στη δική μου πόλη, τα Χανιά, ο «Καφές σε Αναμονή» καταφτάνει για πρώτη φορά σε μία συγκεκριμένη επιχείρηση τη Δευτέρα και ο κόσμος έχει ήδη αγκαλιάσει με πολύ ενθουσιασμό και πολλή προθυμία το όλο θέμα!

                Καλό σας βράδυ και να περάσετε ένα όμορφο Σαββατόβραδο και μία υπέροχη Κυριακή!

Η Γέφυρα

Σου είχα ζητήσει να φτιάξεις μια γέφυρα.

Να σε έφερνε κοντά μου όταν θ’ αναζητούσα τα μάτια σου. Κοντά σου να’ ρχόμουν κι εγώ όταν θα ήθελες να κρυφτείς απ’όλους μες στα χέρια μου.

Κάποια για να ένωνε τις λέξεις σου με τις σημασίες μου, να έπαυα πια να σε πληγώνω, να σταματούσες να με τρομάζεις τόσο κι εσύ.

Μια να την περπατούσαμε με προορισμό τα όνειρά μας στην απέναντι άκρη, με προορισμό όσα ποθήσαμε ποτέ, όσα σχεδιάζουμε και περιμένουμε. Θέλω, να ξέρεις, να γίνουν όλα όπως τα συμφωνούμε όταν μ’ αγαπάς και σ’ αγαπώ.

Μια γέφυρα κι εσύ να στέκεσαι στην άλλη άκρη, ώστε στον ερωτευμένο μου δρόμο για σένα να λύνονται τα γόνατά μου. Και να είναι αρκετά μακριά για να προλαβαίνω να κρύβω τη λαχτάρα μου να σε ακουμπήσω κι όλη μου την αγωνία, ώστε εσύ να βλέπεις τελικά μόνο απλώς να σου χαμογελάω πριν την καθιερωμένη σύνθλιψή μου στην αγκαλιά σου.

Θυμάσαι; Σου είχα ζητήσει να φτιάξεις μια γέφυρα.

Να δω να προσπαθείς για εμάς.

Και την έφτιαξες.

Οι Δικοί Μου Άνθρωποι

Καλώς σε... θέλω απόψε να σου πω μια ιστορία για κάποιους ανθρώπους που γνωρίζω. 

Άκουσε αν θέλεις κι αυτό μαζί :)

Το αποψινό βράδυ προμηνύεται κρύο και το κρύο πάντοτε μου φέρνει στον νου ό,τι αγαπώ. Άλλοτε κάνει τη σκέψη μου να χάνεται σε αναμνήσεις παλιές, σε γκρίζες αναμνήσεις όλων μου των πρωινών και σε μυρωδιές της φύσης, των δέντρων, του χώματος… και άλλοτε με τον συλλογισμό μου ακουμπώ έναν έναν τους ανθρώπους της καρδιάς μου και στροβιλίζομαι για λίγο γύρω τους σαν άνεμος, αναρωτώμενη αν είναι καλά. Αν πονούν. Αν χρειάζονται κάτι. Αναρωτώμενη αν είμαι αρκετά δοσμένη σε εκείνους, αν τους το δείχνω και αν τους είναι αρκετό. Ξέρω πως κάποιους αφήνω παραπονεμένους κι αυτό με πληγώνει. Κι όσο περνάνε οι μέρες κι εναλλάσσονται μεταξύ τους τόσο γρήγορα όσο συνηθίζουν, ελπίζω δυνατότερα πως θα καταφέρω μια μέρα να πω πως στάθηκα στο πλάι τους όπως τους πρέπει. Όπως απόλυτα τους αξίζει. 

Οι άνθρωποι οι δικοί μου δεν είναι κτητικοί. Κι ούτε μου’χουν πει πολλά «όχι». Ο χώρος που μου αφήνουν και ο τρόπος τους μου επιτρέπει να σχεδιάζω την καθημερινότητά μου και απόφαση στην απόφαση, σιγά σιγά, να χτίζω τη ζωή μου. Ακόμα και που βλέπουν να κάνω λάθη και να της φτιάχνω ένα μέλλον σκούρο, δεν μου κακιώνουν ούτε με παρατηρούν. Οι άνθρωποι οι δικοί μου δεν κάνουν πολλές ερωτήσεις: τους ενδιαφέρει ίσως αν έχω φάει καλά σήμερα και μήπως κάποιος με στενοχώρησε. Οι άνθρωποι οι δικοί μου έχουν πάντοτε μια αγκαλιά για μένα, ένα έτοιμο δάκρυ στα μάτια κι ένα τσιγάρο στην περίπτωση που το χρειαστώ. Έχουν λίγα πράγματα, μα είναι διατεθειμένοι να μου τα χαρίσουν ανά πάσα στιγμή, αρκεί να ονομάσω τι είναι αυτό που ζητώ. Είναι κι αγαπημένοι μεταξύ τους, γιατί δεν έχουν άλλον τρόπο κι άλλο δρόμο απ’την αγάπη.

                Οι άνθρωποι οι δικοί μου ξέρω πως είναι  πάντα εκεί. Ξέρω πως κάποιο βράδυ που εγώ κοιμόμουν, μπήκαν στο δωμάτιό μου κρυφά κι έχουν από τότε εναποθέσει στην καρδιά μου ένα κομμάτι της δικής τους, κρύβοντάς το βαθιά μέσα μου για να μην το αισθάνομαι και μ’ενοχλεί και το καταλάβω. Κι έτσι εξηγείται που με νιώθουν… που με προλαβαίνουν τόσο θεαματικά. Που δεν χρειάστηκε συνήθως να τους πω, γνώριζαν ήδη. Και είχαν ήδη σχεδιασμένο το way out μου, για να με βγάλουν απ’τα μπερδεμένα μου σκοτάδια πάλι στο φως και να συνεχίσω να περπατάω. Κοντά τους ή όχι.

                Και δεν ζητούν ανταλλάγματα ποτέ.  Κι ας έχουν χτυπηθεί φορές όπου δεν άντεχαν να τους αγγίξουν, κι ας τους έχουν παρθεί αγάπες που δεν άντεχαν να τους πάρουν. Ανταλλάγματα ποτέ για όσα δίνουν. Ίσως είναι γιατί είναι μαγικοί άνθρωποι οι δικοί μου οι άνθρωποι...

                Οι άνθρωποι οι δικοί μου έχουν μάθει να μην ακούν λόγια, γιατί δεν είμαι τόσο καλή στα λόγια που είναι γεννήματα του ίδιου του πυρήνα της ψυχής μου. Είναι αγάπες κι αγάπες και κάποιες αγάπες δυσκολεύονται να μπουν στα στενά καλούπια των φθόγγων, των λέξεων και των φράσεων.  Αλλά μια και πέρα απ’τη διατύπωση τα κάνω θάλασσα και στις πράξεις καμιά φορά, απόψε εδώ μακριά τους σκέφτομαι τι να ξέρουν τελικά. Κι αν όσα ξέρουν είναι αρκετά… Αν θα μπορέσουν ποτέ να είναι αρκετά, να είναι «αυτά» και να μην υπάρχουν άλλα.                     

                Απόψε εδώ μακριά τους κοιτάζοντας απ'το παράθυρο τον αέρα να σαλεύει τα σκοτεινά απ΄το χρώμα της νυχτιάς κλαδιά των δέντρων, εγώ θα ονειρευτώ πως ταξιδεύουμε μαζί σ'όλα τα όμορφα μέρη που λαχτάρησα ποτέ να βρεθώ. Πως τους δείχνω πράγματα που τους συγκινούν, πως τους πάω όπου δεν πίστευαν ποτέ ότι θα βρεθούν. Πως τρώμε και πίνουμε ώσπου να κοκκινίσουν τα μάγουλα, τ'αυτιά και η καρδιά μας απ'τη θέρμη και τη χαρά. Πως κρατιόμαστε απ'το χέρι, με εμένα στη μέση, και περπατάμε κοιτάζοντας τριγύρω εδώ κι εκεί, σ'ό,τι ο Θεός έπλασε πιο ωραίο, σε μέρη σαν κι αυτά: 

Είστε τα δύο κομμάτια που με αποτελούν.

Για πάντα.

Το Μικρόβιο

Προκαλεί πολύ αυτός ο κέρσορας που αναβοσβήνει, σκέφτεσαι να αρχίσεις ή να μην αρχίσεις. Αν αποφασίσεις να αρχίσεις, σημαίνει πως ξέρεις ήδη πώς θα το πας, πηγαίνει συνήθως μόνο του αν του δώσεις την ευκαιρία λίγο μόνο να σπρωχτεί για να ξεκινήσει.

Μετά παίρνει φόρα. Οπότε κάθεσαι πίσω και περιμένεις κι ο ίδιος να δεις πού θα καταλήξει και πού θα καταλήξεις ύστερα κι εσύ. Πώς θα νιώθεις στο τέλος, πώς θα έχεις νιώσει στην πορεία. Θυμάμαι τις φορές που έγραφα κάτι και αμέσως ακινητοποιούμουν, κοκάλωνα, κάτι συνειδητοποιούσα εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο. Κι αυτό μ’έχει σώσει τόσες και τόσες φορές, ξανά και ξανά. Μου΄χει δείξει τον δρόμο. Μου’χει δείξει τι θέλω, τρίβοντάς το πάνω μου, να το δω. Να το καταλάβω επιτέλους. Κι είναι φορές που –πίστεψέ με, δεν ήθελα στην πραγματικότητα να ξέρω. Ή άλλες που ήθελα. Και βρήκα τον δρόμο μου μόνη μου, έλυσα το θέμα μου κι ελευθερώθηκα. Ή δεν ελευθερώθηκα, πόνεσα μέχρι δακρύων, αλλά τουλάχιστον, ξέρω γω; Έστησα κάποιες βάσεις, έκανα χώρο για προϋποθέσεις.

Kι είναι και μερικές φορές άλλες. Τότε που γράφεις γιατί ξέρεις πως θα ξεχαστούν αυτές οι μέρες. Τότε που γράφεις γιατί κάτι δεν θέλεις να χάσεις. Θες να το πάρεις μαζί σου και να το νιώθεις πάνω σου να σε σφίγγει, να σε ακολουθεί. Θέλεις να μπορείς να το ξαναζήσεις όταν περάσει. Θέλεις να μπορείς να περάσεις τα δάχτυλά σου από πάνω του, ακουμπώντας είτε το χαρτί είτε την οθόνη. Θέλεις να το διατυπώσεις για να ικανοποιήσεις εκείνη την αίσθηση του ανολοκλήρωτου και νομίζεις πως αν καταφέρεις να το γράψεις έτσι όπως το θέλεις και έτσι όπως το αισθάνεσαι, ανακουφίζεσαι και νιώθεις ότι έχεις δημιουργήσει, είσαι πια πλήρης και μπορείς να ηρεμήσεις και να το ευχαριστηθείς. Ό,τι καλό κι αν είναι αυτό που σου συμβαίνει. 

Θέλεις να το γράψεις για να μπορείς να το'χεις πάντα κοντά σου, σημαία, φυλαχτό κι ευλογία. Τακτοποιημένο στη συλλογή των ευαίσθητων. Προστατευμένο από τη γνώση πως έχει λάβει τη θέση του στην ιστορία του κόσμου σου. Ενός κόσμου τόσο ρευστού, προσωρινού και ανολοκλήρωτου για εκείνον που αγνοεί ότι έχει το μικρόβιο της γραφής και νομίζει πως μπορεί να ζήσει αφήνοντάς το ατάιστο...

Κι Απόψε

          

Εγώ θα τον περιμένω κι απόψε. 

Γιατί απλώς καμία διαφωνία δεν μπορεί να ελαττώσει το συναίσθημά μου όταν ακούω τα βήματά του στην πόρτα. 

Καμία κουβέντα την αδημονία να χωθώ στον λαιμό του και να πάρω τζούρες απ’τη μυρωδιά του ώσπου να με γεμίσει σε κάθε γωνιά του οργανισμού μου. 

Τίποτα δεν επισκιάζει τη δόξα των πρωινών μας, την ηρεμία στο φαγητό μας, τις κουβέντες στα βλέμματά μας όταν εμείς δεν μιλάμε καθόλου. 

Τίποτα τη φωνή του, ή το στήσιμό του. Όλη του την παρουσία, το περπάτημα, τα πανέμορφα χέρια του. Τίποτα δεν επισκιάζει ό,τι έχει, ή τα μάτια του ας πούμε, τα μάτια του. 

Οπότε θα τον περιμένω κι απόψε, ανεπιφύλακτα, αναμφίβολα, ανυπομονώντας. Κι απόψε και ξανά και ξανά.