Το Μικρόβιο

Προκαλεί πολύ αυτός ο κέρσορας που αναβοσβήνει, σκέφτεσαι να αρχίσεις ή να μην αρχίσεις. Αν αποφασίσεις να αρχίσεις, σημαίνει πως ξέρεις ήδη πώς θα το πας, πηγαίνει συνήθως μόνο του αν του δώσεις την ευκαιρία λίγο μόνο να σπρωχτεί για να ξεκινήσει.

Μετά παίρνει φόρα. Οπότε κάθεσαι πίσω και περιμένεις κι ο ίδιος να δεις πού θα καταλήξει και πού θα καταλήξεις ύστερα κι εσύ. Πώς θα νιώθεις στο τέλος, πώς θα έχεις νιώσει στην πορεία. Θυμάμαι τις φορές που έγραφα κάτι και αμέσως ακινητοποιούμουν, κοκάλωνα, κάτι συνειδητοποιούσα εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο. Κι αυτό μ’έχει σώσει τόσες και τόσες φορές, ξανά και ξανά. Μου΄χει δείξει τον δρόμο. Μου’χει δείξει τι θέλω, τρίβοντάς το πάνω μου, να το δω. Να το καταλάβω επιτέλους. Κι είναι φορές που –πίστεψέ με, δεν ήθελα στην πραγματικότητα να ξέρω. Ή άλλες που ήθελα. Και βρήκα τον δρόμο μου μόνη μου, έλυσα το θέμα μου κι ελευθερώθηκα. Ή δεν ελευθερώθηκα, πόνεσα μέχρι δακρύων, αλλά τουλάχιστον, ξέρω γω; Έστησα κάποιες βάσεις, έκανα χώρο για προϋποθέσεις.

Kι είναι και μερικές φορές άλλες. Τότε που γράφεις γιατί ξέρεις πως θα ξεχαστούν αυτές οι μέρες. Τότε που γράφεις γιατί κάτι δεν θέλεις να χάσεις. Θες να το πάρεις μαζί σου και να το νιώθεις πάνω σου να σε σφίγγει, να σε ακολουθεί. Θέλεις να μπορείς να το ξαναζήσεις όταν περάσει. Θέλεις να μπορείς να περάσεις τα δάχτυλά σου από πάνω του, ακουμπώντας είτε το χαρτί είτε την οθόνη. Θέλεις να το διατυπώσεις για να ικανοποιήσεις εκείνη την αίσθηση του ανολοκλήρωτου και νομίζεις πως αν καταφέρεις να το γράψεις έτσι όπως το θέλεις και έτσι όπως το αισθάνεσαι, ανακουφίζεσαι και νιώθεις ότι έχεις δημιουργήσει, είσαι πια πλήρης και μπορείς να ηρεμήσεις και να το ευχαριστηθείς. Ό,τι καλό κι αν είναι αυτό που σου συμβαίνει. 

Θέλεις να το γράψεις για να μπορείς να το'χεις πάντα κοντά σου, σημαία, φυλαχτό κι ευλογία. Τακτοποιημένο στη συλλογή των ευαίσθητων. Προστατευμένο από τη γνώση πως έχει λάβει τη θέση του στην ιστορία του κόσμου σου. Ενός κόσμου τόσο ρευστού, προσωρινού και ανολοκλήρωτου για εκείνον που αγνοεί ότι έχει το μικρόβιο της γραφής και νομίζει πως μπορεί να ζήσει αφήνοντάς το ατάιστο...