Προσαρμογή συναισθήματος

Ορισμένα συναισθήματα χρειάζονται χρόνο για να μπορούν να πραγματοποιούν την ενδοσκόπησή τους, να εξελίσσονται σ’ άλλες μορφές, υποταγμένα στα συμφραζόμενα της ζωής του καθενός.

Η συνειδητοποίηση πως δεν νιώθουμε πια κάτι που νιώθαμε μπορεί να είναι άδικα έτσι τρομακτική. Ας δώσουμε λίγο χρόνο. Ας αγνοήσουμε το ίδιο το μυαλό μας για μια στιγμή. Το συναίσθημα δεν χάνεται, μετουσιώνεται σε κάτι άλλο ενδεχομένως, αλλά δεν χάνεται... Άλλες φορές, ας μη βιαζόμαστε να περηφανευτούμε στην καρδιά μας πως πλέον δεν νιώθουμε αυτό που μας πλήγωνε. Μπορεί να απομακρύνθηκε από εμάς για να δει αν μπορεί, αν αντέχει να συνεχίζει να ζει ως τέτοιο. Να δει, με τι το ταΐσαμε τόσο καιρό; Ποια η δική μας εμπλοκή στη διατήρηση ή στην απώλειά του; Μπορεί να έχει μπει σε μία διαδικασία  αυξομείωσης, μπλεγμένο με τα δεδομένα της πραγματικότητας, λογομαχώντας μαζί της και προσαρμοζόμενο, προσπαθώντας να δει τι δικό της θα αγνοήσει ή τι θα λάβει σοβαρά υπόψη πριν γυρίσει στην ψυχή μας. Δεν νιώθουμε μ’ έναν τρόπο ό, τι και να γίνεται. Κάποια στιγμή κάποια πράγματα τα παίρνουμε κι εμείς απόφαση.

Το συναίσθημά μας πάντα επιστρέφει αλλαγμένο όταν για λίγο μοιάζει να μας εγκατέλειψε και νιώθουμε μουδιασμένοι. Ας μην έχουμε την παράλογη απαίτηση να παραμένει αμετάβλητο μέσα στις μέρες, κι εκείνο σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο ζει και έχει ψυχή. Σ’ έναν κόσμο γεμάτο ερεθίσματα και προκλήσεις. Ας περιμένουμε την απόφανσή του: άλλωστε αυτοί είμαστε, ό, τι μας υποδεικνύει εκείνο. Γι' αυτό ας είμαστε εκεί, έτοιμοι να το ακούσουμε ουσιαστικά, πραγματικά και να το αποδεχτούμε με ψυχραιμία.

.

Oι (αν)όμοιοι

                Ώσπου αντιλήφθηκα ότι δεν χρειάζεται να είμαστε όμοιοι. Ας είσαι εσύ κι ας είμαι εγώ, σε αντίστιξη. Εσύ ας μη θες, εγώ ας θέλω, κι αντίστροφα. Μην με περιμένεις, να μην σε περιμένω κι εγώ. Ας συνεχίσουμε να περπατάμε με τον βηματισμό των δικών μας ποδιών, χωρίς να συγχρονιζόμαστε, έτσι, άναρχα και αβίαστα. Ν’ ατενίζουμε τη μέρα και τη νύχτα απ’ τ’ ανάστημά του ο καθένας, δεν χρειάζεται να δεις αυτά που βλέπω. Να σκεφτείς όσα σκέφτομαι. Να μιλάς  με τη φωνή μου στους άλλους. Δεν χρειάζεται να είσαι εγώ στις βαθιές σου επιθυμίες και στόχους, στα βιώματά σου, στον τρόπο με τον οποίο επιλέγεις να διάγεις μία καθημερινότητα.

                Πόσο, πόσο ελάφρυνα όταν αντιλήφθηκα ότι δεν χρειάζεται να είμαστε όμοιοι. Πόση κούραση γλίτωσα, πόσο κράτησα για μένα δύναμη και ουσία που θα σπαταλούσα αναλύοντας… Πόσο αναπτύχθηκα, πόσο ασφαλέστερη ένιωσα, πόσο σταμάτησα να φοβάμαι και να τρέμουν τα γόνατά μου. Πόσο εκτίμησα την αξία της διερώτησης, όταν τίποτε δεν είναι δεδομένο, της αγωνίας, εκείνης όμως που δεν σε κατατρώει, γιατί ξέρεις πως όλα θα πάνε καλά με οποιονδήποτε τρόπο.

                Και πόσο αναπάντεχα, εκεί που πίστευα ότι δεν γινόταν περισσότερο, σε έφερα κοντά μου. Αγκαλιάζοντας ό, τι είσαι, ό, τι ακριβώς είσαι πλασμένος για να κάνεις. Σου έχω εμπιστοσύνη, είσαι μία ολότητα και σε έχω διαλέξει. Σε σέβομαι. Σε παρατηρώ κριτικά χωρίς λυσάρια και τρόπους αντιμετώπισης. Ας προβληματιστείς μόνος σου, να αντιμετωπίσω κι εγώ μόνο εμένα, τον μοναδικό άνθρωπο για τον οποίο είμαι πράγματι υπεύθυνη, τελικά.

                Πόσο, πόσο ελάφρυνα. Έκανα μια αγκαλιά τους ώμους μου. Εσύ στο ανάστημά σου, σαν πύργος, κι εγώ δίπλα σου, στο δικό μου. Με άλλη θέα και θέαση. Είναι εντάξει, δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται να είσαι εγώ… δεν χρειάζεται να είμαστε όμοιοι.