Επιστροφή...

            
           Κοιτάζοντας με δέος τριγύρω και έχοντας μόλις ανέβει τα πλαϊνά σκαλάκια μιας θεατρικής σκηνής που τρίζουν λίγο, ανοίγω διστακτικά μια χαραμάδα σε μία αυλαία από καιρό πεσμένη και βαριά και περπατάω όσο πιο αθόρυβα μπορώ σε μία ακατάστατη σκηνή, σε ένα τοπίο με αντικείμενα δίχως λογική συνοχή μεταξύ τους και άνευ ξεκάθαρης χρησιμότητας σκορπισμένα εδώ κι εκεί και στραμμένα σε τυχαίες γωνίες. Το σκονισμένο μου σκηνικό, τα κείμενά μου. Η αύρα τους... Σαν αφυδατωμένα περιμένουν μια αναζωογόνηση για να αναπάρουν και να λάμψουν ξανά, μεταφέροντας όσα έχουν να πουν σε όλον τον κόσμο. Πάνω από το καθένα τους έχουν περάσει τόσες αναπνοές, αναπνοές που παίρνονταν και αφήνονταν για μήνες, πριν το τέλος της παράστασης και πριν φύγουν όλοι από το θέατρο και το αφήσουν να ερημώσει. Αναπνοές με σταγονίδια πότε χαράς και πότε λύπης που τυλίγονταν γύρω τους και τους έδιναν χαρακτήρα και ιστορία.

           

 Επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος, χρειάζονται όλα απόσυρση και χτίσιμο ξανά. Έχουν κάνει τον δικό τους κύκλο κι έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Το παλιό μου blog με τίτλο "Μια Αναπνοή", που τόσο αγαπούσα και που τόσο σφιχτά είχα δέσει πάνω μου, γεγονότα που ωστόσο δεν με εμπόδισαν να σταματήσω να το χρησιμοποιώ όταν χρειάστηκε, δίνει από σήμερα τη θέση του στο καινούριο, σε αυτό εδώ, στο οποίο είστε και πάλι ευπρόσδεκτοι με μεγάλη μου χαρά και τιμή.

            

Hard about what hurts. Ό,τι ζει εδώ, θα γράφεται σκληρά. Σκληρά, ακολουθώντας τον Hemingway που συμβούλευε πως μόνο σκληρά και καθαρά πρέπει να γράφεις για ό,τι πονάει. Για ό,τι κι αν είναι που πονάει. Γιατί όλα μας τα συναισθήματα έχουν μέσα λίγο πόνο. Ακόμα και η μεγαλύτερη χαρά πονάει στα δυσοίωνα ενδεχόμενα της φαντασίας της. Πονάμε λίγο, ανά πάσα στιγμή, όλοι.

Κι εδώ δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε. Θα επισκευάζω το σύστημά μου όπως χρειάζεται και ύστερα θα το περιφέρω στις μέρες μου, προτού χρειαστεί να επιστρέψει πάλι εδώ. Πάντα εδώ. Καταλήγοντας σε γνωστά, δοκιμασμένα κι αγαπημένα.