Κι Απόψε

          

Εγώ θα τον περιμένω κι απόψε. 

Γιατί απλώς καμία διαφωνία δεν μπορεί να ελαττώσει το συναίσθημά μου όταν ακούω τα βήματά του στην πόρτα. 

Καμία κουβέντα την αδημονία να χωθώ στον λαιμό του και να πάρω τζούρες απ’τη μυρωδιά του ώσπου να με γεμίσει σε κάθε γωνιά του οργανισμού μου. 

Τίποτα δεν επισκιάζει τη δόξα των πρωινών μας, την ηρεμία στο φαγητό μας, τις κουβέντες στα βλέμματά μας όταν εμείς δεν μιλάμε καθόλου. 

Τίποτα τη φωνή του, ή το στήσιμό του. Όλη του την παρουσία, το περπάτημα, τα πανέμορφα χέρια του. Τίποτα δεν επισκιάζει ό,τι έχει, ή τα μάτια του ας πούμε, τα μάτια του. 

Οπότε θα τον περιμένω κι απόψε, ανεπιφύλακτα, αναμφίβολα, ανυπομονώντας. Κι απόψε και ξανά και ξανά.