Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

Το Μικρόβιο



Προκαλεί πολύ αυτός ο κέρσορας που αναβοσβήνει, σκέφτεσαι να αρχίσεις ή να μην αρχίσεις. Αν αποφασίσεις να αρχίσεις, σημαίνει πως ξέρεις ήδη πώς θα το πας, πηγαίνει συνήθως μόνο του αν του δώσεις την ευκαιρία λίγο μόνο να σπρωχτεί για να ξεκινήσει.

Μετά παίρνει φόρα. Οπότε κάθεσαι πίσω και περιμένεις κι ο ίδιος να δεις πού θα καταλήξει και πού θα καταλήξεις ύστερα κι εσύ. Πώς θα νιώθεις στο τέλος, πώς θα έχεις νιώσει στην πορεία. Θυμάμαι τις φορές που έγραφα κάτι και αμέσως ακινητοποιούμουν, κοκάλωνα, κάτι συνειδητοποιούσα εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο. Κι αυτό μ’έχει σώσει τόσες και τόσες φορές, ξανά και ξανά. Μου΄χει δείξει τον δρόμο. Μου’χει δείξει τι θέλω, τρίβοντάς το πάνω μου, να το δω. Να το καταλάβω επιτέλους. Κι είναι φορές που –πίστεψέ με, δεν ήθελα στην πραγματικότητα να ξέρω. Ή άλλες που ήθελα. Και βρήκα τον δρόμο μου μόνη μου, έλυσα το θέμα μου κι ελευθερώθηκα. Ή δεν ελευθερώθηκα, πόνεσα μέχρι δακρύων, αλλά τουλάχιστον, ξέρω γω; Έστησα κάποιες βάσεις, έκανα χώρο για προϋποθέσεις.

Kι είναι και μερικές φορές άλλες. Τότε που γράφεις γιατί ξέρεις πως θα ξεχαστούν αυτές οι μέρες. Τότε που γράφεις γιατί κάτι δεν θέλεις να χάσεις. Θες να το πάρεις μαζί σου και να το νιώθεις πάνω σου να σε σφίγγει, να σε ακολουθεί. Θέλεις να μπορείς να το ξαναζήσεις όταν περάσει. Θέλεις να μπορείς να περάσεις τα δάχτυλά σου από πάνω του, ακουμπώντας είτε το χαρτί είτε την οθόνη. Θέλεις να το διατυπώσεις για να ικανοποιήσεις εκείνη την αίσθηση του ανολοκλήρωτου και νομίζεις πως αν καταφέρεις να το γράψεις έτσι όπως το θέλεις και έτσι όπως το αισθάνεσαι, ανακουφίζεσαι και νιώθεις ότι έχεις δημιουργήσει, είσαι πια πλήρης και μπορείς να ηρεμήσεις και να το ευχαριστηθείς. Ό,τι καλό κι αν είναι αυτό που σου συμβαίνει. 


Θέλεις να το γράψεις για να μπορείς να το'χεις πάντα κοντά σου, σημαία, φυλαχτό κι ευλογία. Τακτοποιημένο στη συλλογή των ευαίσθητων. Προστατευμένο από τη γνώση πως έχει λάβει τη θέση του στην ιστορία του κόσμου σου. Ενός κόσμου τόσο ρευστού, προσωρινού και ανολοκλήρωτου για εκείνον που αγνοεί ότι έχει το μικρόβιο της γραφής και νομίζει πως μπορεί να ζήσει αφήνοντάς το ατάιστο...

15 σχόλια:

  1. Ας το ταίζουμε λοιπόν, γιατί χορταίνουμε (και μαθαίνουμε!) κι εμείς μέσα από αυτό!
    ;-)
    ΣΣΣΣΜΟΥΤΣ, κορίτσι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσο σύμφωνη με βρίσκει αυτή η φράση σου: " Θέλεις να μπορείς να το ξαναζήσεις όταν περάσει."
    Αυτό ακριβώς νιώθω όταν γράφω..!
    Καλό ξημέρωμα Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φαντάζομαι πως όλοι λίγο πολύ κάπως έτσι αισθανόμαστε Ωραιοζήλη μου.
      Καλή μέρα να έχουμε, με χαμόγελο :)

      Διαγραφή
  3. Δε θα το αφήνουμε ατάιστο!
    Νομίζω πάντως πως το "εξέτασες" καλά αυτό το μικρόβιο!
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρειάζεται φροντίδα και εκτόνωση Μαράκι! Όπως και όσο μπορούμε καλύτερα!
      Χαρούμενο σαββατοκύριακο να έχεις κι εσύ! Σ'ευχαριστώ πολύ που πέρασες :)

      Διαγραφή
  4. Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Μαρία Έλενα!
      Καλό σαββατοκύριακο να έχεις!

      Διαγραφή
  5. Να 'μσι κι εγώ! Σε πέτυχα σε ανάρτηση πιυ με άγγιξε και με συγκίνησε, Μαίρη, γιατί όλα όσα γράφεις για το... γράψιμο τα έχω αισθανθεί ακριβώς όπως τα περιγράφεις! Χάρηκα που βρεθήκαμε! Καλή χρονιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Να 'μσι κι εγώ! Σε πέτυχα σε ανάρτηση πιυ με άγγιξε και με συγκίνησε, Μαίρη, γιατί όλα όσα γράφεις για το... γράψιμο τα έχω αισθανθεί ακριβώς όπως τα περιγράφεις! Χάρηκα που βρεθήκαμε! Καλή χρονιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Nομίζω πως μας ενώνει όλους εδώ στη γειτονιά φίλη μου, αυτό το μικρόβιο! Βιώνουμε το ίδιο συναίσθημα κάθε που γράφουμε...
      Σ'ευχαριστώ πολύ που πέρασες και καλώς ήλθες!
      Να έχεις μία όμορφη μέρα & καλή εβδομάδα! :)

      Διαγραφή
  7. Μα είναι ευλογία , εκτόνωση, δώρο τεράστιο!
    Αλλά μου άρεσε και το ¨μικρόβιο"!
    Τώρα που το ξανακόλλησες μην το αφήσεις Μαρία μου!
    Φιλάκια πολλά♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μικρόβιο χαϊδευτικά, Αριστούλα μου :)
      Δεν το αφήνω ποτέ ούτως ή άλλως! Απλώς δεν ξέρω πάντα πώς πρέπει να το διοχετεύω, χαχα.
      Φιλάκια και καλή εβδομάδα να έχουμε!

      Διαγραφή
  8. Ξέρεις τί παθαίνω? Κάθε φορά που έχω κάτσει να γράψω, δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρω, σε αντίθεση με τις φορές που παρατάω ό,τι κάνω και τρέχω στον υπολογιστή μου και οι λέξεις βγαίνουν και γράφονται τόσο γρήγορα και απλά... σαν χείμαρρος από μέσα μου...
    Κι έτσι δημιουργούνται και εικόνες.. και στιγμές... και χαμόγελα και δάκρυα...
    Καλή σου μέρα. Υπέροχη η φωλιά σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή σου μέρα καλή μου.
      Και για εμένα είναι πιο εύκολο να γράψω κάτι όταν δεν το προσπαθώ! Και τα κείμενα που προκύπτουν είναι πολύ ωραιότερα... όταν μας "τρώνε τα δάχτυλά μας" για να γράψουμε, σημαίνει μάλλον ότι είμαστε φορτισμένοι και τότε είναι που γράφουμε αληθινά μέσα από την καρδιά μας, με αποτελέσματα... τα γνωστά.
      Σ'ευχαριστώ πολύ, και σε μένα αρέσει η δική σου φωλίτσα! Να είσαι καλά :)

      Διαγραφή

Θα χαρώ πολύ να μοιραστείτε μαζί μου τις σκέψεις σας. Είστε ευπρόσδεκτοι να σχολιάσετε όπως αισθάνεστε!