Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

"Η Σοφίτα..." - Πρώτη Συνέχεια Διηγήματος



Καλημέρα σας αγαπητοί μου και καλή εβδομάδα! Σας παρουσιάζω παρακάτω την πρώτη συνέχεια του διηγήματος «Η Σοφίτα», που πέρασε από το χέρι μου. Για περισσότερες πληροφορίες για το δρώμενο επισκεφθείτε το blog της Μαρίας Νικολάου «Το Κείμενο».

Πρόκειται για ένα νέο συλλογικό διήγημα, το οποίο θα γραφτεί σε συνέχειες από bloggers οι οποίοι δήλωσαν συμμετοχή. Δικό μου κομμάτι είναι το παρακάτω, η πρώτη συνέχεια μετά από το αρχικό κείμενο της Μαρίας Νικολάου, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε και πάλι εδώ, στην ίδια ανάρτηση με την παραπάνω.

Ανυπομονώ να διαβάσω και τις υπόλοιπες συμμετοχές και να δω πού θα καταλήξει η υπόθεση. Καλή ανάγνωση και, Αριστούλα που θα συνεχίσεις μετά από εμένα, σου εύχομαι καλή έμπνευση :)


2.
ΤΟ ΣΕΝΤΟΥΚΙ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ


                Ο κρότος του παραθύρου που άνοιξε βίαια απ’ τον άνεμο και τη βροχή που είχε δυναμώσει τώρα αισθητά, την επανέφερε στην πραγματικότητα: σηκώθηκε απ’ το πάτωμα τρομαγμένη και προσπάθησε να το κλείσει. Απόλυτη ησυχία απλώθηκε και πάλι στον χώρο. Μουδιασμένη και χωρίς να μπορεί να συγκεντρώσει τη σκέψη της κάπου, ακούμπησε τα ακροδάχτυλά της στο τζάμι που αναμετριόταν με το νερό τ’ ουρανού.
Η εικόνα του χωριού που ίσα ίσα διακρινόταν πίσω απ’ τη βρεγμένη επιφάνεια ξαφνικά της ζέστανε την ψυχή. Ό, τι και να είχε συμβεί, εκεί μεγάλωσε. Σ’ αυτά τα δρομάκια περπάτησε, έπαιξε, έζησε. Πόσες αναμνήσεις ξυπνούν μ’ έναν χώρο, πόσες αισθήσεις κι αισθήματα, λες κι η αύρα του τρυπώνει μέσα σου, σε καθίζει κάτω και σου διηγείται ιστορίες…
                Η Σόφη έστρεψε το βλέμμα της ξανά προς το σεντούκι. Το πλησίασε και έπιασε στα χέρια της ξανά τις καρτ ποστάλ και το γράμμα του πατέρα της, με την καρδιά της λιωσμένη απ’ τη συγκίνηση.
«Γιώργος»…
Ένας Γιώργος που δεν αγαπήθηκε αρκετά. Που η ίδια του η κόρη, το αίμα του, δεν τον αγάπησε αρκετά. Δεν λάτρεψε τη μορφή του, δεν τον αναζήτησε στο πλήθος, δεν ανακουφίστηκε στην αγκαλιά του ποτέ. Δεν μύριζε πώς μυρίζουν τα ρούχα του μετά την εργασία στην αυλή. Δεν άκουσε τη φωνή του να σχηματίζει τ’ όνομά της, δεν τη μάλωσε, δεν έκλαψε κι εκείνη εξ αιτίας του ποτέ. Δεν τον υποδέχτηκε με ενθουσιασμό στο σπίτι μετά τη δουλειά, δεν του χάρισε δώρα, δεν τον είδε να κοιμάται. Δεν τον ερωτεύτηκε όπως κάθε κορίτσι ερωτεύεται, θαυμάζει τον πατέρα του. Δεν καυχήθηκε για εκείνον. Δεν τον λογάριασε πριν τις πράξεις της που τελικά την πόνεσαν. Δεν τον είχε εκεί για να τη συμβουλέψει. Ή για να της πει έναν αγαπημένο λόγο παρηγοριάς.
«Με αγάπη, Γιώργος»…
                Η Σόφη ένιωθε εγκλωβισμένη σ’ ένα μεγάλο ρολόι, να σκοντάφτει στους δείκτες του καθώς εκείνοι γυρίζουν προς τα πίσω, πίσω και πίσω. Πίσω σ’ ένα παρελθόν, μιας αγάπης χωρίς μυρωδιά που όμως, τώρα γινόταν απτή. Τα γράμματα αυτά, με τον γραφικό χαρακτήρα του χεριού του ανθρώπου που –μισά, την αποτελεί, ήταν επιτέλους κάτι χειροπιαστό από εκείνον. Ένα κομμάτι του. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί η μητέρα της δεν της είχε αναφέρει τίποτα γι’ αυτά τα γράμματα, όμως εκείνες τις στιγμές η απορία αυτή δεν την απασχολούσε τόσο, όσο η ανακάλυψή της η ίδια. Το σώμα της ανακάλυψης, που ήταν ό, τι πιο κοντινό σε σώμα είχε από εκείνον. Από τον Γιώργο… τον πατέρα της. Τον πατέρα της τον Γιώργο. Που ήταν άνθρωπος κι αυτός, είχε υπάρξει. Και ποτέ της πριν δεν είχε μπει στη διαδικασία ν’ αναρωτηθεί για εκείνον τίποτε. Όσα της έλεγαν, τα ελάχιστα εκείνα, της ήταν αρκετά. Πώς μπόρεσε;
                Μ’ ευλάβεια ανασήκωσε και διάβασε όλες τις κάρτες και το γράμμα ξανά και ξανά, ώσπου σχεδόν το απομνημόνευσε. Ύστερα έκλεισε το σεντούκι αφήνοντάς τα απ’ έξω, τα κράτησε μετά στην αγκαλιά της και προχώρησε έξω από τη σοφίτα. Πώς είχε γίνει και είχε ανέβει τόσο ελάχιστες φορές στη ζωή της σε αυτή την αποθήκη; Βρισκόταν μέσα στο ίδιο της το σπίτι, κι όμως ποτέ δεν θυμάται να είχε δουλειά εκεί πάνω. Δεν τύχαινε, δεν συνέβαινε. Της πέρασε από το μυαλό πως ίσως είναι πολλά τα ύποπτα, τα «περίεργα», αυτά που δεν παρατηρούσε ότι συνέβαιναν, τελικά.
Αφού διέσχισε και πάλι τον διάδρομο που οδηγούσε στο καθιστικό, ακούμπησε με την πλάτη στο σκονισμένο σκρίνιο της μάνας της, το καλυμμένο με ένα λευκό σεντόνι με σχέδια, και διάβασε τις κάρτες άλλη μία φορά. Ωστόσο το περιεχόμενό τους δεν άλλαζε, κι ούτε μπορούσε κανείς με τις αναγνώσεις να διακρίνει κάτι πίσω απ’τα γραμμένα. Ήταν τυπικά γράμματα, που εξηγούσαν σύντομα ότι ήταν όλα εντάξει και σπάνια, όταν αποφάσιζε να είναι λιγότερο φειδωλός στα λόγια, έγραφε και μία κουβέντα για κάποιο επεισόδιο με τους συναδέλφους του, στο πλοίο με το οποίο διέσχιζε τις θάλασσες. Τα μάτια της Σόφης έτσουξαν στην υπενθύμιση του τρομακτικού τέλους του, να τον παρασύρει η θάλασσα έξω από το πλοίο και να χαθεί από προσώπου γης, μες στα κύματα… Τραγικό και θλιβερό. Ξανακοίταξε τις ημερομηνίες.
Το τελευταίο χρονολογικά γράμμα του Γιώργου στη μητέρα της έφτασε στα χέρια της μετά τη γέννηση της ίδιας. Ήταν ξεκάθαρο, ο Γιώργος γνώριζε για τον ερχομό της κόρης του και ρωτούσε μάλιστα εάν ήταν καλά. Τα κομμάτια δεν ενώνονταν. Ο πατέρας της είχε ήδη χαθεί όταν γεννήθηκε εκείνη, έτσι γνώριζε όλη της τη ζωή. Δεν μπορεί. Η μητέρα και οι παππούδες της ήταν απόλυτα κάθετοι σε αυτό, το είχαν δηλώσει και δεν υπήρχε καν λόγος ή περίπτωση αμφισβήτησης. Η Σόφη δεν μπόρεσε να γνωρίσει τον πατέρα της γιατί απλούστατα, δεν τον πρόλαβε εν ζωή. Πώς θα μπορούσε τώρα, το πράγμα να είναι αλλιώς; Γιατί η μητέρα της να της είχε αποκρύψει οτιδήποτε; Και γιατί να διαστρέβλωσε την πραγματικότητα;
Ξαφνικά αισθάνθηκε προδομένη, ξεγελασμένη. Μόνη της. Ακούμπησε τη ματιά της γρήγορα ολόγυρα στο καθιστικό και σκέφτηκε πόσα μυστικά μπορεί να κρύβονταν στις ανήλιαγες γωνιές που εκείνη πάντα προσπερνούσε. Πόσα ακόμη; Δεν μπορούσε να καταλάβει, δεν μπορούσε να εξηγήσει, δεν μπορούσε να φανταστεί. Κι ούτε να δικαιολογήσει. Δεν χωρούν ψέματα σε μία δεμένη οικογένεια. Αν χωρούν, αυτομάτως οι δεσμοί κλονίζονται. Τα θεμέλια σκουριάζουν. Ταρακουνιούνται. Αλλάζουν τα πράγματα, οι σκέψεις. Η θεώρηση.
Οι σκέψεις της διαδέχονταν η μία την άλλη κι όμως κανένα σενάριο που έπλαθε με την φαντασία της δεν την κάλυπτε. Περπατούσε πάνω κάτω με το τελευταίο γράμμα του πατέρα της στα χέρια, ώσπου έφτασε και πάλι στη σοφίτα και κοίταξε τριγύρω μουδιασμένη.
Μια ξαφνική συνειδητοποίηση την έκανε να ανατριχιάσει. Το σεντούκι της γιαγιάς μπροστά της ορθωνόταν βαρύ, σκονισμένο και σκουριασμένο σε σημεία. Πάνω του σκαλισμένα σχέδια και παραστάσεις λουλουδιών, το καθιστούσαν αμιγώς γυναικείο. Κι έκρυβε, ομολογουμένως, γυναικεία μυστικά. Μυστικά τα οποία γυναίκες γνωρίζουν συνήθως. Και κινούν τα νήματα αναλόγως. Προσπαθώντας να μετρήσουν τις καταστάσεις και να λιγοστέψουν τον αριθμό των πληγέντων.
Το σεντούκι της γιαγιάς. Εκεί βρήκε τα γραμμένα χνάρια του πατέρα της η Σόφη πριν από λίγη ώρα. Μες στο σεντούκι της γιαγιάς. Γιατί; Γιατί εκεί; Δεν απευθύνονταν στη γιαγιά τα γράμματα. Δεν αποζητούσε εκείνης την απάντηση ο Γιώργος. Δεν χαιρέτιζε εκείνη, δεν ανησυχούσε για εκείνη, δεν ανυπομονούσε να γυρίσει σ’ αυτήν. Δεν ήταν αυτή η μάνα του νεογέννητου παιδιού του. Δεν ήταν αυτή στην οποία ποθούσε να επιστρέψει, να χτίσουν τη ζωή και να στηρίξουν την οικογένειά τους μαζί.
Γιατί βρίσκονταν οι κάρτες και το γράμμα στο σεντούκι της γιαγιάς και όχι σε κάποιο συρτάρι της μητέρας της, για παράδειγμα; Τα είχε φυλάξει η ίδια η μητέρα της για κάποιον λόγο εκεί; Ή μήπως η γιαγιά; Και αν τα φύλαξε η γιαγιά εκεί, σε ποια χρονική φάση το έκανε; Τα είχε δει η κόρη της ήδη, ή μήπως έπεσαν στα χέρια της πρώτα και αποφάσισε εκείνη για την τύχη τους; Αυτό θα σήμαινε πως η γιαγιά τα έκρυψε στο σεντούκι, δεν τα φύλαξε στο σεντούκι…
Μα το γιατί να το κάνει αυτό παρέμενε αναπάντητο. Ίσως να μην τον ήθελε τον Γιώργο η γιαγιά, τον τυχαίο ναυτικό αυτό που σύναψε σχέση με την κόρη της και την άφησε έγκυο μόνο και μόνο για να την εγκλωβίσει σε μία ρουτίνα αναμονής, αγωνίας και μοναξιάς. Ίσως να μην ήθελε η γιαγιά τέτοια ζωή για την κόρη της. Ίσως να προσπάθησε να την απομακρύνει από εκείνον κι αφού είδε και απόειδε, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Είχε όμως τέτοιο δικαίωμα; Έχει ο καθένας δικαιοδοσία να ορίζει τη ζωή των άλλων, ακόμη κι αν πρόκειται για τη ζωή των ίδιων του των παιδιών; Έχει ο καθένας μερτικό στις αποφάσεις που παίρνει ο Θεός για τον καθένα;
Η Σόφη αντιλαμβανόταν ότι το συμπέρασμα που έβγαλε για τη γιαγιά της ήταν μεν βάσιμο αλλά όχι σίγουρο. Το γράμμα θα μπορούσε να έχει καταλήξει στο σεντούκι της για κάθε αθώο λόγο. Αλλά και για κάθε ένοχο… Το σίγουρο είναι ότι ο πατέρας της δεν είχε πεθάνει ακόμα όταν εκείνη γεννήθηκε. Και ίσως, πάλι ίσως, να μην είχε πεθάνει καν, ποτέ… Γιατί όχι; Πώς ήξερε τώρα στα σίγουρα ότι ο πατέρας της δεν ζούσε, βαθιά ηλικιωμένος αλλά ζωντανός;
Τα μηνίγγια της σφυροκοπούσαν και το στόμα της ήταν στεγνό. Δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Τι να πιστέψει. Τι να κάνει. Είχε άλλωστε χάσει τόσο τη γιαγιά της όσο και τη μητέρα της και δεν μπορούσε να τους γυρέψει απαντήσεις.
Δεν ήξερε από πού να αρχίσει…

45 σχόλια:

  1. Περίμενα πως και πως να ξεκινήσει αυτή η συγγραφή, γιατί μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον η δυναμική έναρξη της Μαρίας. Η συνέχεια από σένα έδεσε αρμονικά θέτοντας πολλά ερωτήματα και προβληματισμούς, έδωσες υπέροχα τα συναισθήματα της ηρωίδας μετά από μια τέτοια ανακάλυψη και έδωσες ωραία πάσα για την συνέχεια.
    Καλή εβδομάδα και καλή συνέχεια στους επόμενους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ πολύ Ελένη!
      Μένει μόνο να θαυμάσουμε την ιστορία καθώς θα εξελίσσεται!
      Καλή εβδομάδα και σε εσένα :)

      Διαγραφή
  2. Ω, δεν το έχω παρακολουθήσει.. Πρέπει να το πάρω από την αρχή για να καταλάβω τι γίνεται. Καλή εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συντονίσου κι εσύ, ναι! :)
      Είναι ενδιαφέρων ο τρόπος που το άρχισε η Μαρία.

      Διαγραφή
  3. Ωραία πλοκή και το κουβάρι αργά αργά ξετυλίγεται...
    Έδωσες καλή πάσα για τον επόμενο
    Από ότι βλέπω το ένα μυστήριο θα ακολουθεί το άλλο!!!
    Εν αναμονή λοιπόν....

    Σε φιλώ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ ωραία συνέχεια έδωσες, στρωτή και με αρκετές περιγραφές και προβληματισμούς! Έδωσες επίσης αρκετές καλές πάσες για τον/τους επόμενους. Μένει να δούμε σε τι από όλα θα προτιμήσει να "πατήσει" η Αριστέα και πώς θα το χρησιμοποιήσει!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν τη φοβάμαι εγώ την Αριστέα! Και φοβερό δεν είναι που στο τέλος θα έχουν ξεφύγει όλοι ο ένας από τον άλλον; έτσι γίνεται απρόβλεπτο κι εκεί είναι το ωραίο!
      Καλό βράδυ Έλλη μου! :)

      Διαγραφή
  5. Πολύ ωραία η συνέχεια που σκέφτηκες!Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ωραια η συνέχεια ρέει και εδεσε τελεια με το τέλος της Μαρίας έβαλες προβληματισμους και απορειες που γυρευουν απαντησεις μπράβο καλη συνεχεια... στην Αριστεα..μας.!! φιλακιαααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φοβερή συνέχεια!
    Και σπουδαία γραφή. Εικόνες, αισθήσεις, τόσο έντονα όλα...
    Μπράβο φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι ιδιαίτερα Μαρία που αυτή είναι η δική σου γνώμη!
      Καλή συνέχεια στους επόμενους, λοιπόν.
      :)

      Διαγραφή
  8. Μαράκι μου σε διάβασα το πρωί στη δουλειά , από το τηλέφωνο!
    Πέρασα να σου πω ότι μου άρεσε πολύ η δική σου συνέχεια, καλογραμμένο κείμενο , με πολλές όμορφες περιγραφές!
    Με περιμένει δουλίτσα! :)

    Φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολύ ωραία το συνέχισες. Τι ωραία που περιγράφεις τα συναισθήματα της Σόφης!!! Και αφήνεις ενδεχόμενα ανοικτά ...για να δούμε πώς θα πάει παρακάτω. Δεν σου κρύβω ότι με έχει πιάσει έξαψη από την άγνωστη έκβαση...
    Καλό σου βράδυ κορίτσι μου
    Να σαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εμένα μου αρέσει που δεν ξέρουμε το τελείωμα Άννα!
      Σ'ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι που σου άρεσε :)
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  10. Υπέροχη συνέχεια, πανέμορφα δοσμένη, με αγωνία και με πολλές ''πόρτες'' και ''κουρτίνες'' μπορώ να πω! Καλή τύχη στον επόμενο! Και η αγωνία στο αποκορύφωμα! Άντε να δούμε...Καλό βράδυ Μπράβο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Μαίρη!
      Ναι, και στον επόμενο :)
      Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή
  11. Τρέμε Φώσκολε!
    Είμαι σίγουρη ότι αφού περάσει από σαράντα κύματα, θα είναι καταπληκτική η ιστορία της σοφίτας.
    Ωραία τη συνέχισες, να δούμε τι θα γράψει η Αριστέα μας. .
    Φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Περιμένω κι εγώ εναγωνίως Ρένα !
      Για να δούμε τι θα συμβεί...

      Διαγραφή
  12. Μπράβο, μπράβο, μπράβο... μα τι να σας πω κορίτσια !!!!
    Ξεκίνησα από τη Μαρία, κατενθουσιάστηκα και έφτασα εδώ για να συνεχίσω να διαβάζω με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον. Συγχαρητήρια Μαρία μου !
    Το λάτρεψα... αναμένω τη συνέχεια της Αριστέας μας.
    Γλυκοφιλώ σε !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλησπέρα σου Μαρία. Πρώτη φορά επισκέπτης στο δικτυακό σου σπιτικό και μάλιστα κάτω από εξαίρετες συνθήκες. Όπως πάντα κάτι όμορφο και σημαντικό σε τραβά να γνωρίσεις έναν καινούργιο χώρο έτσι και εγώ με τράβηξε το γαϊτανάκι της "ΣΟΦΙΤΑΣ" που ξεκινήσατε από την Μαρία Νικολάου.
    Όπως είπα και στην έναρξη, η νουβέλα είναι εξαιρετική, μου αρέσει πάρα πολύ, από τα λατρεμένα θέματά μου, τα μυστικά μιας σοφίτας έρχονται να ανανταριάσουν τη ζωή μιας γυναίκας ανασκαλεύοντας το παρελθόν της.
    Η Δική σου συμμετοχή λοιπόν έρχεται να απογειώσει το μυστήριο, να βάλει τα πρώτα ερωτήματα, βασανιστικά και σημαντικά για τον Πατέρα, να κάνει τις πρώτες ρωγμές στην μέχρι τώρα γνωστή "αλήθεια".
    Διατυπώνεις με εξαίρετο τρόπο, βασανιστικό, ένα προς ένα τα ερωτήματα για το σεντούκι της Γιαγιάς και τα γράμματα του πατέρα.
    Όλα τώρα ξεκινούν.....! Ειλικρινά συγχαρητήρια για τη γραφή σου.
    Σαν "τρελός" θα παρακολουθήσω τη συνέχεια.
    Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσένα, Γιάννη, φαίνεται πως η γραφή σου είναι εκπληκτική και μόνο από το σχόλιό σου!
      Σ'ευχαριστώ πολύ που πέρασες από εδώ και για όλα σου τα καλά λόγια :)
      Καλό μεσημέρι!

      Διαγραφή
  14. Μαράκι καλησπέρα και καλώς σε βρίσκω! Χαίρομαι που μέσα απ' την σοφίτα της Μαρίας μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστούμε. Μου άρεσε πολύ που το άπλωσες το θέμα, όντας στην αρχή ακόμα, δίνοντας πολλές εκδοχές για τη συνέχεια. Η Αριστέα παίρνει καλή πάσα από σένα ;-)
    Καλό βράδυ και καλή μας συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με τιμάει πολύ η παρουσία σου στο blog μου, Μαρία.
      Χαίρομαι πολύ που θα γράψουμε το διήγημα όλοι μαζί! Μου αρέσει το εγχείρημα ως ιδέα!
      Να είσαι καλά και σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου :)

      Διαγραφή
  15. Έτσι ακριβώς την φανταζόμουν την συνέχεια!!!
    Μου αρέσει πολύ η πλοκή που παίρνει η ιστορία.
    Τα δυο πρώτα ταλέντα είναι, φυσικά, αναμφισβήτητα....
    Περιμένω με αγωνία το επόμενο "επεισόδιο"
    Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, η αλήθεια είναι πως ήταν σχετικά προβλέψιμες οι σκέψεις της... Απλά είμαστε στην αρχή και θεώρησα ότι πρέπει να πάει αργά. Δεν ήθελα να το γεμίσω αγωνία και ανατροπές ήδη από την πρώτη συνέχεια!
      Σ'ευχαριστώ για τη βόλτα, Φιλία.
      Καλή συνέχεια στη μέρα σου!

      Διαγραφή
  16. Πάρα πολύ ωραία τη συνέχισες την ιστορία και την έγραψες και με μαεστρία μεγάλη!
    Αφήνεις πολλά περιθώρια να εξελιχθεί!
    Μπράβο Μαρία μου!
    Φιλιά πολλά και καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Μαράκι και χαίρομαι που σου άρεσε!
      Καλό ξημέρωμα και σε εσένα και καλό σαββατοκύριακο. Φιλιά!

      Διαγραφή
  17. Καλησπερα κι από εμένα Μαρία και καλώς σε βρίσκω. Μου άρεσε πολύ η συνέχεια που έδωσες!! Εντείνεις την αγωνία, παραμένει το μυστήριο και δίνεις άψογο πάτημα στον επόμενο να διαδραματίσει τα γεγονότα!! Ανυπομονώ!!
    Πάντα είναι συναρπαστικές αυτές οι blog to blog αφηγήσεις!!! Φιλάκια και καλό σ/κ να χεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλώς ήλθες Μαριλένα και σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
      Όλοι ανυπομονούμε για τη συνέχεια! :)
      Κι εμένα μου αρέσουν τέτοιου είδους δρώμενα στη γειτονιά μας!
      Καλό σαββατοκύριακο και σε εσένα!

      Διαγραφή
  18. Καλώς σε βρίσκω, Μαρία!
    Άδικα, λοιπόν, φοβόσουν! (Αναφέρομαι στο σχόλιό σου στο "Κείμενο", όπου δήλωσες συμμετοχή).
    Το διήγημα ξεκίνησε και συνεχίζεται με άριστους οιωνούς.
    Το κείμενο της συνονόματής σου έδωσε καλή "πάσα" και, το δικό σου κεφάλαιο, σφιχτογραμμένο και μεστό, προσθέτει μυστήριο και την απαραίτητη αγωνία για τη συνέχεια!

    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ πολύ πολύ για τα καλά σου λόγια και καλώς ήρθες στο blog μου!
      Η Αριστέα ετοιμάζει την επόμενη συνέχεια από μέρα σε μέρα! Συντονίσου λοιπόν! :)
      Να έχεις ένα όμορφο μεσημέρι!

      Διαγραφή
  19. Πολυ ομορφη τρυφερη και περιγραφικη γραφη!
    Και πολυ ενδιαφερον το υποννοουμενο που αφηνεις!
    Μπραβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Μιλάμε ότι έχεις εξάψει τη φαντασία μου!
    Πολύ στρωτή η γραφή σου και πολύ όμορφη η συνέχεια που δίνεις. Προβλέπω να βγει κάτι πολύ καλό στο τέλος και με δική σου ευθύνη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ φίλε μου για τα καλά σου λόγια!
      Η Αριστέα στο blog της (από το οποίο, φαντάζομαι, έρχεσαι τώρα!) έχει ήδη αναρτήσει τη συνέχεια :)
      Ελπίζω να σου αρέσει!
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  21. Αρχισα σήμερα να διαβάζω ΄΄την σοφίτα΄΄ λόγω χρόνου και πραγματικά έδωσες μια εξαιρετική πλοκή!!
    Αγωνία και μυστήριο !!! Πάω πιο κάτω !! Καλό Σ/Κ και καλώς σε βρίσκω !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια & για την εγγραφή σου!
      Ελπίζω να σου αρέσει και η συνέχεια και να την απολαύσεις τώρα που θα το παρακολουθείς.
      Να είσαι καλά και να έχεις ένα όμορφο σαββατοκύριακο :)

      Διαγραφή
  22. Μαρία καλώς σε βρίσκω! Η γραφή σου με ενθουσίασε, μέσα στην εξαιρετική ανάλυση συναισθημάτων και αναπάντητων ερωτημάτων! Δε σου κρύβω ότι μια και έφτασε η σειρά μου φοβάμαι κιόλας! Χαίρομαι πάντως που με την ευκαιρία αυτή σε γνώρισα εσένα και το μπλογκ σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς ήρθες καλή μου και σ'ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου!
      Είμαι βέβαιη πως θα τα πας μία χαρά, καλή έμπνευση σου εύχομαι! :)

      Διαγραφή
  23. συγχαρητηρια μου αρεσε τοσο πολυ το εχω διαβασει πολλες πολλες φορες μεχρι ναρθει η σειρα μου και αλλη μια σημερα οπου και σου αφηνω το μηνυμα σε φιλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θα χαρώ πολύ να μοιραστείτε μαζί μου τις σκέψεις σας. Είστε ευπρόσδεκτοι να σχολιάσετε όπως αισθάνεστε!