Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

Oι (αν)όμοιοι




                Ώσπου αντιλήφθηκα ότι δεν χρειάζεται να είμαστε όμοιοι. Ας είσαι εσύ κι ας είμαι εγώ, σε αντίστιξη. Εσύ ας μη θες, εγώ ας θέλω, κι αντίστροφα. Μην με περιμένεις, να μην σε περιμένω κι εγώ. Ας συνεχίσουμε να περπατάμε με τον βηματισμό των δικών μας ποδιών, χωρίς να συγχρονιζόμαστε, έτσι, άναρχα και αβίαστα. Ν’ ατενίζουμε τη μέρα και τη νύχτα απ’ τ’ ανάστημά του ο καθένας, δεν χρειάζεται να δεις αυτά που βλέπω. Να σκεφτείς όσα σκέφτομαι. Να μιλάς  με τη φωνή μου στους άλλους. Δεν χρειάζεται να είσαι εγώ στις βαθιές σου επιθυμίες και στόχους, στα βιώματά σου, στον τρόπο με τον οποίο επιλέγεις να διάγεις μία καθημερινότητα.
                Πόσο, πόσο ελάφρυνα όταν αντιλήφθηκα ότι δεν χρειάζεται να είμαστε όμοιοι. Πόση κούραση γλίτωσα, πόσο κράτησα για μένα δύναμη και ουσία που θα σπαταλούσα αναλύοντας… Πόσο αναπτύχθηκα, πόσο ασφαλέστερη ένιωσα, πόσο σταμάτησα να φοβάμαι και να τρέμουν τα γόνατά μου. Πόσο εκτίμησα την αξία της διερώτησης, όταν τίποτε δεν είναι δεδομένο, της αγωνίας, εκείνης όμως που δεν σε κατατρώει, γιατί ξέρεις πως όλα θα πάνε καλά με οποιονδήποτε τρόπο.
                Και πόσο αναπάντεχα, εκεί που πίστευα ότι δεν γινόταν περισσότερο, σε έφερα κοντά μου. Αγκαλιάζοντας ό, τι είσαι, ό, τι ακριβώς είσαι πλασμένος για να κάνεις. Σου έχω εμπιστοσύνη, είσαι μία ολότητα και σε έχω διαλέξει. Σε σέβομαι. Σε παρατηρώ κριτικά χωρίς λυσάρια και τρόπους αντιμετώπισης. Ας προβληματιστείς μόνος σου, να αντιμετωπίσω κι εγώ μόνο εμένα, τον μοναδικό άνθρωπο για τον οποίο είμαι πράγματι υπεύθυνη, τελικά.
                Πόσο, πόσο ελάφρυνα. Έκανα μια αγκαλιά τους ώμους μου. Εσύ στο ανάστημά σου, σαν πύργος, κι εγώ δίπλα σου, στο δικό μου. Με άλλη θέα και θέαση. Είναι εντάξει, δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται να είσαι εγώ… δεν χρειάζεται να είμαστε όμοιοι.


28 σχόλια:

  1. Αν έχεις πραγματικά την εμπειρία σχέσης με "ανόμοιο" άνθρωπο, θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που πρόσεξες επάνω του και σε τράβηξε. Αναρωτιόμουν γι'αυτό, διαβάζοντας το κείμενό σου, βλέπεις. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω το γεγονός ότι ήταν πολύ εσωστρεφής. Δεν μπορούσα να καταλάβω εύκολα τι μπορεί να σκέφτεται ή να νιώθει, γιατί υπήρχε μία φειδώ στην έκφρασή του την προφορική και το να μεταφράζεις πράξεις δεν είναι εύκολο όταν δεν ξέρεις ακόμα καλά κάποιον... Οπότε ίσως να είναι ότι προσπαθούσα συνεχώς κάτι να του εκμαιεύσω, είχα δουλειά να κάνω, χαχα... Δεν ήταν δεδομένος.
      Πώς και αναρωτήθηκες για κάτι τέτοιο μέσα από αυτό το κείμενο ;

      Διαγραφή
  2. Πολύ ενδιαφέρον κείμενο. Και σκέψεις. Στη σκέψη μου διαγράφεται η σημασία της διαφορετικότητας και της διαχείρισής της σε μια σχέση.
    Καλή συνέχεια να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντα τρομάζει τους ανθρώπους η διαφορετικότητα... σκέψου το. Πάντα! Προσπαθούμε να φέρουμε τις καταστάσεις και τους ανθρώπους στα νερά μας...
      Καλή συνέχεια και σε εσένα και σ'ευχαριστώ για τη βόλτα :)

      Διαγραφή
  3. Νιώθουμε ασφάλεια όταν βάζουμε ταμπέλες, τοποθετούμε απέναντι ή κοντά μας... Κι έτσι, μένουμε σε μια εχθρική επιφάνεια, ενώ στο βάθος μπορεί να υπάρχουν τόσα πράγματα που θα μας φέρουν κοντά.
    Η διαφορετικότητα προκαλεί ανασφάλεια, τρόμο συχνά...
    Το να μπορέσεις να αφεθείς και να ανακαλύψεις τους θησαυρούς του κάθε ανθρώπου είναι μια -ανακουφιστική- διαδικασία πάντα σε εξέλιξη, η πρόοδός της ανάλογα με το χαρακτήρα, τα βιώματα, την αυτογνωσία.
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο, Αλεξάνδρα! Χρειάζεται όπως είπες χαρακτήρα και αυτογνωσία για να μπορεί κανείς να αφεθεί με τον τρόπο που αναφέρεις... Δεν είναι εύκολο. Γι'αυτό δεν το κάνουν όλοι και μάλιστα εξ αρχής. Και μένουν να προσπαθούν να αλλάξουν τους άλλους.
      Καλό βράδυ και σε εσένα!

      Διαγραφή
  4. Γι'αυτό που με ρωτάς... Σκεφτόμουν πως η ομοιότητα είναι ισχυρός μαγνήτης. Ήθελα να δω, λοιπόν, τι ήταν εκείνο που σου τράβηξε το ενδιαφέρον αρχικά και αν αυτό ήταν και δικό σου χαρακτηριστικό ή όχι. Θέλω να πω, θα πρέπει να υπάρχει κάποιο κοινό έδαφος (ομοιότητα) για να αρχίσεις να ανακαλύπτεις την ανομοιότητα. Υποθέτω ότι σκεφτόμουν πως η ομοιότητα προϋπάρχει της ανομοιότητας - άρα είναι πιο κεντρικό υλικό του συνδετικού ιστού μας με τους άλλους. Η ανομοιότητα μπορεί να γίνει αποδεκτή, η ομοιότητα, ωστόσο, κάνει τις "συγγένειες". Γενικά, βέβαια.
    Στη δική σου την περίπτωση, πάντως, υπήρξε... μυστήριο και πρόκληση. Ω-ναι, κάνουν κι αυτά καλά τη δουλειά τους! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Δεν μπαίνεις στη διαδικασία να αποδεχτείς ανομοιότητες και να "σκάψεις" γενικά τόσο βαθιά σε κάποιον που βασικά δεν σας ενώνουν κοινά στοιχεία... Καλό είναι να μπορούμε να αποδεχτούμε τις διαφορές μας με τους άλλους αλλά δεν νομίζω ότι πηγαίνουν καλά τα πράγματα όταν αυτές υπερέχουν σε αριθμό ή σε βαρύτητα από τις ομοιότητές μας μαζί τους. Αλίμονο. Πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό!
      Σ'ευχαριστώ πολύ πολύ που πέρασες :) Καλό σου βράδυ.

      Διαγραφή
  5. Καλύτερα να είμαστε αλλιώτικοι!!! να μη πλήττουμε!!
    καλησπέρες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ''...είσαι μία ολότητα και σε έχω διαλέξει. Σε σέβομαι. Σε παρατηρώ κριτικά χωρίς λυσάρια και τρόπους αντιμετώπισης. Ας προβληματιστείς μόνος σου, να αντιμετωπίσω κι εγώ μόνο εμένα, τον μοναδικό άνθρωπο για τον οποίο είμαι πράγματι υπεύθυνη, τελικά''.Σε αυτές τις γραμμές στάθηκα περισσότερο, γιατί συμφωνώ απόλυτα.Όταν θέλουμε να μας σέβονται για αυτό που είμαστε, το ίδιο πρέπει να σεβόμαστε κι εμείς το είναι του άλλου.
    Όσον αφορά τις ομοιότητες και τις ανομοιότητες, είμαι της άποψης ότι αν οι ομοιότητες υπερτερούν, φέρνουν τη ρουτίνα. Ενώ η ανομοιότητες, δίνουν άλλο νόημα και παλμό.
    Προσωπικά θα βαριόμουν αν είχα μόνο ομοιότητες με κάποιον. Ίσως γιατί μου αρέσει να ανακαλύπτω στον άλλο κάθε μέρα και κάτι νέο. Σε νορμάλ πλαίσια πάντα, όχι για παράδειγμα, να ανακαλύψω μία ωραία πρωίαν, ότι είναι δολοφόνος, χαχαχαχα.
    Καλώς σε βρήκα και από εδώ λοιπόν και πολύυυυυ μου αρέσει όμως ο χώρος σου λέμε. Από ύφος γραφής, από χρώματα, όλα μου κάνουν κλικ θετικό!
    Φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλώς όρισες λοιπόν και σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
      Συμφωνώ μαζί σου... έχουν κι ένα παραπάνω ενδιαφέρον οι διαφορές μας με τους άλλους, εγκυμονούν εκπλήξεις! Χαχαχα, όχι να είναι ο άλλος δολοφόνος βέβαια, ναι.
      Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή
  7. Στην παρούσα φάση της ζωής μου το κείμενο σου με βοήθησε πολύ και σ'ευχαριστώ γι'αυτό!
    Θέλω να σε ρωτήσω κάτι μόνο... έχεις να κάνεις με έναν εσωστρεφή χαρακτήρα που αυτό σου δίνει τη δυνατότητα να είσαι πάντα σε εγγρήγορση και να χρειάζεται να τον ανακαλύπτεις συνεχώς..τι γίνεται τη μέρα που έχεις μάθει το μεγαλύτερο ποσοστό του μέσα του;πώς το αντιμετωπίζεις;και για να γίνω λίγο πιο σαφής:κάποια στιγμή παύεις να ψάχνεις γιατί πλέον γνωρίζεις,επομένως σταματάει και το ψάξιμο της ανακάλυψης...τι γίνεται μετά;πώς διαχείριζεσαι μέσα σου αυτή την αλλαγή;ή αλλιώς με ποιο άλλο συναίσθημα αναπληρώνεις το κενό που υπάρχει;
    Καλό υπόλοιπο στη μέρα σου εύχομαι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι πολύ αν όντως μπόρεσε να σε βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο και κατ'αρχάς, καλώς ήρθες!
      Για εμένα δεν είναι προϋπόθεση παραμονής σε μία σχέση το να έχω να ασχολούμαι με το να ψάχνω και να προσπαθώ να ανακαλύψω, όπως λες, τον άλλον. Δεν βαριέμαι γενικά τους ανθρώπους μου μόλις τους μάθω. Δεν έχω ανάγκη αυτό το σασπένς, ίσα ίσα που μάλλον αισθάνομαι κάπως πιο ήρεμη και ασφαλής όταν πια ξέρω τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου. Τουλάχιστον στο μεγαλύτερο "ποσοστό" του, γιατί οι χαρακτήρες δεν έχουν αρχή και τέλος... και πάντα αλλάζουν και διαμορφώνονται.
      Οπότε για να απαντήσω ακριβώς σε αυτό που με ρώτησες, δεν έχω να διαχειριστώ ιδιαίτερα τον εαυτό μου μετά το τέλος του ψαξίματος της ανακάλυψης. Όπως έγραψα και στο κείμενο της ανάρτησης, με ενδιαφέρει περισσότερο να "ανακαλύπτω" εμένα την ίδια, τις κρυμμένες εκφάνσεις μου που προκύπτουν με το πέρασμα του καιρού... Και να προσπαθώ να ελαττώνω τις συμπεριφορές μου που ξέρω ότι δεν αρέσουν στον άλλον, με τρόπο όμως που να μην με καταπιέζει κι εμένα! Για να είμαστε και οι δύο όσο γίνεται πιο ευχαριστημένοι ο ένας με τον άλλον.
      Θα με ενδιέφερε να μάθω τη δική σου άποψη πάνω στο θέμα, το τι κάνεις εσύ ενδεχομένως. :)
      Καλή σου μέρα και σ'ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον για τη γνώμη μου :)

      Διαγραφή
  8. Ηλιοκέντητη, βρήκα ενδιαφέρον το σχόλιό σου και θα ήθελα, αν και δεν απευθύνεται σε μένα, να σου γράψω την άποψή μου γι'αυτά που ρωτάς τη Μαρία Π. - αφού, όμως, σου απαντήσει η blog-ο-δέσποινα, που μπορεί να σου "μιλήσει" από την εμπειρία της. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σιγά καλέ την εμπειρία μου! Επ'ουδενί δεν θεωρώ ότι έχω υποδειγματικές απόψεις και συμπεριφορές αλλά στο κάτω κάτω, υφίστανται αυτά; Όλα είναι θέμα χαρακτήρων και ανάλογα με πάρα πολλούς παράγοντες... Προσπαθώ όπως όλοι, να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, με ό,τι έχω.
      Περιμένω με χαρά να διαβάσω την απάντησή σου :)

      Διαγραφή
  9. Μαρία Π., δεν αναφερόμουν σε υποδειγματικές απόψεις, απλά στη διαφορά που ίσως υπάρχει ανάμεσα σε μια θεωρητική και μια βιωματική προσέγγιση. Η τελευταία έχει δημιουργηθεί με την εμπειρία, έχει επαληθευτεί στην πράξη - και αυτό της προσφέρει κάποια εγκυρότητα. Με όλες τις επιφυλάξεις που διατύπωσες, βέβαια. :-)
    Προσωπικά, οι στενές μου σχέσεις ήταν πάντα με πολύ όμοια με εμένα άτομα. Όμοια σε πυρηνικές, βασικότατες διαστάσεις. Οι λίγες διαφορές δεν απειλούσαν με κανέναν τρόπο, μόνο έδιναν "νοστιμιά". Πάντως, πιστεύω πως και με πολλές διαφορές δύο άτομα μπορούν να συνυπάρξουν - αρκεί οι διαφορές να είναι συμβατές (συμβαίνει). Αν είναι ασύμβατες κι αυτές, τότε είναι που έχουμε, θεωρώ, no-go για σχέση. :-)
    (Και περνάω στην Ηλιοκέντητη.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aν είναι ασύμβατες οι διαφορές ή αφορούν πυρηνικά θέματα, όπως λες, τότε όντως έχουμε no-go για σχέση.
      Βέβαια, ακόμα χειρότερο είναι όταν κάποιος μένει σ'αυτή τη σχέση από φόβο και αδυναμία γενικά να την αφήσει και καταλήγει να χάνει καθημερινά τον εαυτό του, λίγο λίγο, για να μπορεί να ταιριάξει με τον σύντροφό του. Πολύ δύσκολα τα πράγματα κι εκεί.

      Διαγραφή
  10. Ηλιοκέντητη. Διάβαζα το σχόλιό σου και μού ερχόταν στο μυαλό η λέξη "ρουτίνα". Είχα την εντύπωση πως φοβάσαι το ξεθώριασμα του ενθουσιασμού, το να "σου περνάει" ο έρωτας. Ριψοκινδυνεύω, λοιπόν, την υπόθεση ότι αυτό που σε απασχολεί δεν έχει να κάνει με τις διαφορές δύο ανθρώπων, αλλά με την ποιότητα του συναισθήματος που τους δένει.
    Και γιατί έχω αυτή την εντύπωση: σαν να διάβαζα ανάμεσα στις γραμμές σου, ότι σε ιντριγκάρει να ανακαλύπτεις τον άλλο. Ο άλλος, όμως, είναι μυστήριο μόνο στις αρχές (και για να έχουμε έρωτα, έχουμε μυστήριο - από αυτό τρέφεται). Τι γίνεται όταν τον μαθαίνεις πια, όταν κατακτάς το "τρόπαιο" και κερδίζεις τη γνώση (που σημαίνει ότι κερδίζεις τον άλλο); Έρχεται ένα "κενό" που πρέπει να "αναπλήρωσεις" (οι λέξεις δικές σου). Άρα, κάτι χάνεται - έτσι νιώθεις. Ή φοβάσαι. Έχω, λοιπόν, να σου πω, ότι αν πραγματικά ενδιαφέρεσαι για το άλλο άτομο, τα ουσιαστικά ξεκινούν από τη στιγμή που γνωρίζεστε. Διορθώνω: πρέπει να γνωριστείτε για να καταλάβετε αν ενδιαφέρεστε ο ένας για τον άλλο. Μέχρι τότε, όλα είναι παιχνίδι. Και φυσικά υπάρχει ενθουσιασμός, ένταση, νέοι κόσμοι να εξερευνήσεις. Αδρεναλίνη και ενδορφίνες. Πολύ ωραία όλα και μαγικά. Όμως, κάποτε επανερχόμαστε στην πραγματικότητα, πατάμε γη. Και αποφασίζουμε αν αυτά που μάθαμε στη διαδρομή, είναι ικανά να μας δεσμεύσουν απέναντι στον άλλο. Αν ναι, παραιτείσαι από όσα είχες μέχρι τότε και κερδίζεις άλλα, καινούργια. Θέλω να πω, σε σένα που ρώτησες με τι αναπληρώνεις το κενό, με "μοίρασμα", συντροφικότητα. Και, αν είσαι τυχερή, με αγάπη. Οπότε, δεν είναι απαραίτητα κακό το να μάθεις τον άλλο. Υπάρχει η πιθανότητα να βρεις πολλά περισσότερα μετά. Και χωρίς καν να τα ψάξεις. ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. To love life for what it is (συγνώμη για την προσφώνηση αλλά δεν γνωρίζω το όνομα σου:) )
      Σ'ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου.Πραγματικά όλα όσα γράφεις είναι πολλά από αυτά που με απασχολούν μέσα μου.Και ένα είδος ρουτίνας έχει έρθει και η απότομη-ίσως- προσγείωση στην πραγματικότητα.Βέβαια να σου πω την αλήθεια δεν γνωρίζω εάν για όλα αυτά ευθύνεται μόνο η σχέση μου αλλά και οι εξωτερικοί παράγοντες που είναι πολύ ζόρικοι τον τελευταίο καιρό.Είναι σαν να έπεσαν πολλά μαζί και κάπου έχασα τη μπάλα που λένε...οπότε και εγώ προσπαθώ μέσα σε αυτό το χάος να βρω τι είναι ακριβώς αυτό που φταίει.Η απότομη προσγείωση και η μαγεία που χάθηκαν,το ότι δεν έτυχε ως τώρα στην πορεία που είχαν οι προηγούμενες σχέσεις μου να φτάσω σε αυτό το σημείο και επομένως να μου είναι κάτι πρωτόγνωρο όλο αυτό,οι εξωτερικοί παράγοντες που επηρεάζουν αρνητικά τη ζωή μου;λίγο από όλα;θα σε γελάσω....το σίγουρο είναι πως καλούμαι να βρω λύσεις σε όλα και για όλα και αυτό δεν μου είναι καθόλου εύκολο.
      Πάντως όπως κι αν έχει καταλήγω να συμφωνήσω σε αυτό που γράφεις το τέλος.Μοίρασμα και συντροφικότητα και αν είμαστε τυχεροί ίσως να έρθει και η αγάπη.Οπότε μάλλον έχω δρόμο ακόμη :) ...
      Για ακόμη μια φορά σ'ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
    2. Μα καλή μου, όλοι καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε στις "απαιτήσεις" των σχέσεών μας μέσα στον πραγματικό κόσμο, που σίγουρα πιέζει και δυσκολεύει πολύ συχνά... Αν σε παρηγορεί αυτό, δηλαδή. Όλων οι ζωές επηρεάζονται από τους παράγοντες που αποτελούν την πραγματικότητα. Και οι σχέσεις, μια και δεν μιλάμε για ήρωες μυθιστορημάτων, δεν μπορούν πάντα να είναι πασπαλισμένες με τη μαγεία και τη χρυσόσκονη που τις κάνει τόσο ελκυστικές!
      Μην ανησυχείς όμως... η μαγεία είναι κάτι που έρχεται και φεύγει. Όσο κι αν έχεις συνηθίσει τον άλλον, όσο κι αν σου φαίνεται ότι έχετε μπει σε μία πλεύση ρουτίνας που σε κουράζει και δεν σου κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον, πάντα κάτι θα συμβαίνει και θα αναζωπυρώνει η φλόγα! Θέλει βέβαια να το προσπαθείτε και οι δύο πού και πού. Να μην αφήνεστε, να νοιάζεστε ο ένας για τον άλλον, να είστε τρυφεροί, συντροφικοί, στο πλάι ο ένας του άλλου στα εύκολα και στα δύσκολα.
      Να μοιράζεστε και τους προβληματισμούς σας, να τους συζητάτε. Βοηθάει πολύ κι αυτό στο να τους ξεπεράσετε! Μην μένεις να νιώθεις ότι καλείσαι να βρεις λύσεις σε όλα μόνη σου, όπως γράφεις. Δεν είσαι μόνη σε αυτό, δώσ'του το κι εκείνου, μπορεί να το λύσετε και θα σας δέσει κιόλας η κοινή σας προσπάθεια!
      Κι έτσι κάπως έρχεται και η αγάπη που έγραψε η to love life for what it is από πάνω :) Ελπίζω λίγο να βοήθησα.
      Καλή σου μέρα :)

      Διαγραφή
    3. Μαρία μου πολύ παρηγορητικό και ελπιδοφόρο το σχόλιο σου.
      Νομίζω πως το μεγαλύτερο λάθος που κάνω είναι το ότι με την αλλαγή τα χάνω και με πιάνει πανικός οπότε αυτό που επέρχεται είναι το αίσθημα πως τώρα τι;αυτό ήταν;μας τελείωσε;και έτσι δεν υπάρχει ηρεμία οπότε ούτε και χρόνος.Άρα σίγουρα δεν βοηθάω έτσι την κατάσταση.
      Όσο για αυτό που ανέφερες για τη συζήτηση των προβληματισμών συμφωνώ απολύτως μαζί σου.Είναι κάτι που δεν υπήρχε στη δική μου σχέση εξ αρχής (κι ίσως κι αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο).Τώρα φυσικά υπάρχει και μοιράζεται από πλευράς μου και ίσως όσο ποτέ άλλοτε!
      Ίδωμεν...
      Και ναι βοήθησες πολύ!
      υγ:λάτρεψα τη μουσική και το στολισμό μη σου πω τα ζήλεψα κιολας -)-)

      Διαγραφή
    4. Είναι στη φύση των αλλαγών να είναι λίγο τρομακτικές, γιατί σε ταρακουνούν, σε ξεβολεύουν. Όντως μπορεί να ανησυχείς αν θα τα καταφέρετε και σ'αυτή τη νέα κατάσταση που παρουσιάστηκε. Αλλά είναι λογικό... και θέλει ψυχραιμία, τίποτα άλλο. Αλλάζουν οι καταστάσεις, αλλά δεν αλλάζουν εύκολα τα συναισθήματα και οι δεμένες, δυνατές σχέσεις. Τώρα η βεβαιότητα για το αν έχεις μία τέτοια πιθανότατα δεν θα έρθει ποτέ, χαχα! Ούτε κι αυτό πειράζει. Μαθαίνουμε να ζούμε με την αμφιβολία, που ίσως είναι και καλή εν μέρει, γιατί μας βοηθάει να μην εφησυχάζουμε, που λέγαμε.
      Τα Χριστούγεννα τα αγαπώ! Θέλω να τα βλέπω παντού γύρω μου, γι'αυτό στόλισα λίγο και το blog... να με κρατάει στο κλίμα! Δεν σου κρύβω ότι με χαρά μπαίνω για να ακούσω αυτή την αγαπημένη μουσική... ღ
      Καλό σου βράδυ!

      Διαγραφή
  11. Διάβασα με ενδιαφέρον την ιστορία σου Μαρία μου! Από τον τίτλο με τράβηξε και με κέρδισε!
    Θα σταθώ στις τελευταίες σου λέξεις: "...Δεν χρειάζεται να είσαι εγώ… δεν χρειάζεται να είμαστε όμοιοι."
    Πόσο μα πόσο συμφωνώ! Πάντα το πίστευα και χαίρομαι που διαπιστώνω πως δεν είμαι η μόνη. Ασφαλώς και δεν χρειάζεται να είμαστε όμοιοι. Για μένα οι σχέσεις των ανθρώπων είναι σαν το παζλ, σαν το τογκό αν θες... Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Πώς μπορούν να αλληλοσυμπληρωθούν δυο άνθρωποι όμοιοι?
    Η δική μου πείρα ζωής (όχι ειδικού) λέει πως οι άνθρωποι είναι σαν τα δακτυλικά αποτυπώματα κι αυτή είναι και η ομορφιά της ζωής και των σχέσεων. Να τους ανακαλύπτεις και να αποφασίζεις με ποιους θα ζήσεις τη ζωή σου...
    Σε φιλώ, καλό σου ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το διατύπωσες κι εσύ πολύ όμορφα και εύστοχα! Διαφέρουμε όπως τα δαχτυλικά αποτυπώματα λοιπόν... Και ποιο είναι το κακό; Όντως, είναι κι αυτή για μένα ομορφιά στις σχέσεις.
      Καλό ξημέρωμα και σε εσένα εύχομαι!

      Διαγραφή
  12. Πόση γαλήνη έδωσαν τα λόγια σου Μαρία μου!
    Έδωσες με περίφραση τον ορισμό του σεβασμού. Στον άλλον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι και σεβασμός απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μας, Αριστούλα! Με τον τρόπο αυτό διατηρούμαστε και ήρεμοι. :)

      Διαγραφή
  13. Πόσο πόσο πόσο αληθινά και ισορροπημένα τα λόγια σου.
    Ναι, είμαστε διαφορετικοί. Αυτό δεν μειώνει την αγάπη, τον έρωτα, το ενδιαφέρον, τη συμπόρευση... είμαστε διαφορετικοί και αλληλοσυμπληρωνόμαστε γιατί αν είμαστε ίδιοι κάποια στοιχεία θα τα έχουμε και οι δύο πάντα κενά.
    Καλό μήνα Μαρία μου !
    Εξαίρετη !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θα χαρώ πολύ να μοιραστείτε μαζί μου τις σκέψεις σας. Είστε ευπρόσδεκτοι να σχολιάσετε όπως αισθάνεστε!