Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Μια φορά μια γειτονιά...


Michael Faudet. For some reason this makes me think of the 4400... I miss that show!:




[ Βαθιά Προσωπικό ]

Νιώθω ήδη, στα 23 μου, χωρίς να έχω μεγαλώσει τόσο ώστε να μελαγχολώ ευκολότερα στη σκέψη των μικρών μου παιδικών χρόνων, πως η γειτονιά στην οποία ανατράφηκα εν πολλοίς με αποτελεί. Τη νιώθω μέσα μου, τη φέρνω βόλτες από το μυαλό μου συνέχεια, εικόνες τρέχουν στη σκέψη μου και στροβιλίζονται κι εγώ ξέρω πως με χρειάζεται να την επισκεφτώ για να βεβαιωθεί πως τίποτα δεν άλλαξε. Δεν ξέρω μήπως βέβαια, εγώ είμαι εκείνη που χρειάζεται να βεβαιωθεί γι’ αυτό. Πως όλα είναι εκεί…

Η γειτονιά μας είναι παραθαλάσσια και ελάχιστα παραέξω από το κέντρο της πόλης μας, τα Χανιά μας. Παλιότερα, σε χρόνους που πρόλαβα κι εγώ, η φουρνιά των παιδιών του ’90, ήμασταν σχεδόν μόνοι μας εκεί: εμείς και η μονοκατοικία μας όπου έμεναν και ο παππούς και η γιαγιά μου από την πλευρά της μητέρας μου κι ύστερα δέντρα, χωράφια, πρασινάδα, έρημοι δρόμοι και ο Θεός. Κάτι άλλαζε τα καλοκαίρια βέβαια, που κάτι περισσότερο κινούταν χάρη στον τουρισμό και τα ξενοδοχεία της περιοχής μας που άνοιγαν να τον υποδεχτούν.

Θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, στο δωμάτιό μου, και να ακούω απ’ τ’ ορθάνοιχτό μου παράθυρο τις ζεστές, υγρές νύχτες του καλοκαιριού που η παιδική μου έξαψη και τα κουνούπια δεν με άφηναν να κοιμηθώ, Κρητικά να παίζονται από κάποια ορχήστρα σε ένα κατά τ’ άλλα ήρεμο ξενοδοχείο απέναντι απ’ το σπίτι μας και ξένοι να χτυπούν παλαμάκια και να σφυρίζουν στο συγκρότημα που, φανταζόμουν εγώ, θα χόρευε κιόλας…

Αργότερα όμως, η ανάπτυξη δεν μας άφησε κι εμάς ανέπαφους. Χτίστηκαν πολλά σπίτια γύρω μας, άνοιξαν επιχειρήσεις, σούπερ μάρκετ, κομμωτήρια, ζαχαροπλαστεία, βενζινάδικα και ένα τεράστιο Jumbo που ήταν λες και μας σύστησε στον πολιτισμό: τράβηξε όλη την πόλη εκεί, ειδικά μετά την πρώτη χρονιά με Χριστούγεννα, Απόκριες, Πάσχα, καλοκαίρι και Σεπτέμβρη με σχολικά, ξαφνικά όλοι γνώριζαν το όνομα της περιοχής μας, γεγονός που μου έλυσε λίγο τα χέρια, γιατί σαν παιδί δεν μπορούσα ποτέ να πω πού μένω και κάποιος από τους συνομήλικούς μου να καταλάβει πού εννοώ ότι βρίσκεται το σπίτι μου.

Παράπονο το’ χα και δεν μπορούσα να καταλάβω πώς είχε γίνει και η γειτονιά μας δεν είχε παιδιά. Εκ των υστέρων συνειδητοποίησα πως φυσικά και είχε παιδιά. Απλά έμεναν στα σπίτια τους, φοβόντουσαν οι μαμάδες και οι μπαμπάδες να τ’ αφήσουν αλιμπερτά στον δρόμο, μην περνούσε και κανένα αμάξι, μη συνέβαινε κανένα κακό.

Ωστόσο σε όσα πραγματικά το έλεγε η ψυχή τους, δεν άφηναν την καρδιά τους χωρίς παιχνίδια: έβρισκαν τους τρόπους τους να ξεπορτίζουν κρυφά και να κυνηγιούνται ύστερα, να κάνουνε ποδήλατα ή να τρέχουνε πάνω κάτω μέχρι τελικής πτώσεως.

Τέτοιο παιδί ήταν κι ο αδερφός μου, ο έναν χρόνο μικρότερος από εμένα. Μεγαλώσαμε σαν δίδυμα με τον Βαγγέλη και τότε δεν καταλάβαινα ότι στην πραγματικότητα δεν μεγαλώναμε σαν αδέρφια κοντινά στην ηλικία «πράγμα που είναι καλό για τα παιδάκια γιατί έχουν κάποιον να παίζουν» όπως θα έλεγαν όσοι δεν έχουν νιώσει την ουσία του να έχεις αδέρφια στο πετσί τους, αλλά μεγαλώναμε σχεδόν ως μονάδα, ως ένας άνθρωπος. Οι γονείς μας αντιμετώπιζαν μάλλον απολύτως ως έπρεπε και το αποτέλεσμα ήταν να μην έχουμε ποτέ κάτι ο ένας να ζηλέψει στον άλλον ή λόγο για να κακιώσει, κι έτσι ήμασταν σύντροφοι ο ένας του άλλου, ο ένας η προέκταση του άλλου στα πάντα, πάντοτε.

Παίζαμε λοιπόν στη γειτονιά, ήμασταν φίλοι! Κάναμε ποδήλατα και τρέχαμε πάνω κάτω, παίζαμε και στην αυλή μας, κάναμε τον γύρο της ξανά με τα ποδήλατα όταν ο μπαμπάς μας έπαιρνε χαμπάρι και δεν μας άφηνε να βγούμε έξω απ’ αυτήν, παίζαμε ακόμα και ρακέτες στην αυλή: το μπαλάκι μα ς βέβαια έπεφτε πολλές φορές στην πόρτα της προγιαγιάς μας, της γιαγιάς της Χρύσας, που έμενε κι εκείνη σε ένα τμήμα του σπιτιού μας που τότε είχε τρία σπίτια. Φώναζε η γιαγιά, έβγαινε έξω όπως όπως κι εμείς κρυβόμασταν σκασμένοι από τα γέλια, νομίζοντας πως όντως δεν καταλαβαίνει ότι ήμασταν εμείς που το κάναμε… λες και θα μπορούσαν να ήταν άλλοι!

Μπαίνοντας εγώ στην προεφηβεία, άρχισε να μη μου κολλάει το παιχνίδι στη γειτονιά με τον Βαγγέλη, ηρέμησα, την ώρα που εκείνος έμπαινε σε μία φάση της ζωής του με περισσότερη ενέργεια από ποτέ. Εκείνος γράφτηκε και στην ποδηλασία επισήμως, στους αγώνες της οποίας διέπρεπε, καθώς όντως, όπως έλεγαν οι δικοί μας «δεν μπορούσε να σηκώσει τον πισινό του από τη σέλα» ! Εγώ έμενα περισσότερο στο σπίτι τότε και γνώρισα τον κόσμο των βιβλίων… διάβαζα, διάβαζα, μέρα νύχτα διάβαζα, τα μεσημέρια του καλοκαιριού έβγαινα στο μπαλκόνι μας και διάβαζα, τελείωνα το ένα βιβλίο μετά το άλλο, γέμιζα τη βιβλιοθήκη μου με χρωματιστά εξώφυλλα και καμάρωνα.

Και η γειτονιά μας εκεί, αρωγός και επιβλέπουσα σε όλες μας τις κινήσεις, όπως κι αν εξελισσόμασταν, εμείς κι εκείνη μαζί. Εμείς να τρέχουμε προς την παραλία μεθυσμένα απ’τη θέρμη του καλοκαιριού μόνα ή με τους φίλους μας, εκείνη να φροντίζει να μην πάθουμε κακό σαν μεγάλη μάνα, σαν Παναγιά. Εμείς να περιμένουμε το σχολικό για να πάμε στο σχολείο τους χειμώνες, εκείνη να προσπαθεί να μη βρέχει, ή να μαλακώνει λίγο το υγρό της κρύο… Εμείς να σκαλίζουμε το Τούρκικο σπίτι παραδίπλα απ’το δικό μας, το «ερείπιο» όπως το είχαμε μόνοι μας ονομάσει, να κάνουμε μέσα εξορμήσεις και να γκρεμίζουμε τους εσωτερικούς του τοίχους με πέτρες για να μπορέσουμε να εξερευνήσουμε τα δωμάτιά του με περισσή περιέργεια και φόβο μαζί, εκείνη να φροντίζει να μην πέσει τίποτα στο κεφάλι μας και μας το ανοίξει για τα καλά.

Η γειτονιά εκεί, να ζητάει συγγνώμη για τις γρατζουνιές στα γόνατά μας και να τα φιλάει να ‘γιάνουν με τα πιο ζεστά ηλιοβασιλέματα. Εκεί, να καλύπτει τις σκανταλιές και να μας βοηθάει να τις μπαλώνουμε όπως όπως. Εκεί, να φυλάει τα μυστικά μας!

Ως μεγαλύτεροι, τόσο ο Βαγγέλης όσο κι εγώ την αγαπήσαμε ακόμα περισσότερο μέσα από τις αναμνήσεις μας. Περισσότερο συνειδητά τώρα και με μελαγχολία, με νοσταλγία. Δεν υπάρχει σημείο της να μην έχει μια δική μας ιστορία να πει, να μη μας έχει δει να κάνουμε κάτι. Κοιτάζω τις άκρες των δρόμων σήμερα και μας βλέπω να πηγαίνουμε βόλτα τον Ερμή, το αγαπημένο κόκερ μας που ζει ακόμα στα 15 του χρόνια. Μας βλέπω να ταΐζουμε μουριόφυλλα τη Φρόσω, την κατσίκα κάποιου γεράκου που την έδενε στο χωράφι απέναντι από το σπίτι μας, στο χωράφι ανάμεσα στη μονοκατοικία μας με τον παππού και τη γιαγιά και το ξενοδοχείο με τα Κρητικά και τα παλαμάκια που αντιλαλούσαν τα βράδια του καλοκαιριού…

Τόσες και τόσες αναμνήσεις. Απόγευμα καλοκαιριού πάλι κάτω από τον ουρανό, ο μπαμπάς να καθαρίζει αχινούς με το μαγιό κι εγώ να τρέμω μην πατήσω καμία τσίτα ώσπου να βάλει το λάστιχο στο τέλος να καθαρίσει. Και να μας δίνει και καμία κουταλιά από τα αυγά του με λεμονάκι, όπως ήταν, μέσα απ’την κοιλιά του αχινού κατ’ ευθείαν! Αξία ανεκτίμητη!

Τόσα χρώματα, μυρωδιές, ο ηλιοψημένος ιδρώτας στο αγνό μας δέρμα την ώρα του παιχνιδιού, το άρωμα του BU μου που σκορπούσα τριγύρω στα 16, όταν έφευγα για να πάρω το λεωφορείο ως το φροντιστήριο των θεωρητικών μαθημάτων μου που τόσο αγαπούσα από τότε.

Σήμερα δεν μένω πια σ’ αυτή τη γειτονιά, ούτε κι ο Βαγγέλης είναι μόνιμα εκεί γιατί σπουδάζει, ωστόσο οι γονείς μου είναι ακόμη εκεί, στο λατρεμένο μου πατρικό σπίτι. Στο τόσο, τόσο, ειλικρινά λατρεμένο, σπίτι μου. Η προγιαγιά μας η Χρύσα μας έχει από χρόνια αφήσει σε πολύ μεγάλη ηλικία, ο παππούς και η γιαγιά μας μετακόμισαν παραδίπλα, ο παππούς μας έφυγε κι εκείνος μόλις τον Σεπτέμβρη του '15… Ήρθε στη γειτονιά και ο θείος μου με τη γυναίκα του και έκαναν την ξαδερφούλα μας, μικρό παιδί τώρα κι αυτή στην ίδια γειτονιά που υπήρξαμε κι εμείς μικροί, μικρότατοι. Με άγνοια κινδύνου, με άγνοια εγνοιών.

Κι αν άλλαξαν τόσα, κι αν άλλαξαν κι άλλα, κι αν θ’ αλλάξουν ακόμη περισσότερα, οι μνήμες μου είναι πάντα εδώ, με συντροφεύουν και όπως είπα στην αρχή, με αποτελούν. Με αποτελεί το κορίτσι που υπήρξα, γιατί μέσα μου το’ χω, απ’ αυτό ξεπετάχτηκα, κοπέλα τώρα, και είμαι ό, τι είμαι. Κι αν αυτό το κορίτσι μεγάλωσε σ’ αυτό το σπίτι, σ’ αυτή τη γειτονιά, έτσι είμαι εγώ, αυτή είμαι. Αυτή που τάιζε μια κατσικούλα, τη Φρόσω, που εμείς βέβαια την είχαμε ονομάσει έτσι!, με τα φύλλα της μουριάς, μαζί με τον Βαγγέλη, που μετά βίας τα φτάναμε τεντώνοντας τα χέρια μας…


Τώρα φεύγοντας από το σπίτι με το αυτοκίνητό μου, όταν το επισκέπτομαι, και περιμένοντας στο φανάρι του δρόμου μας για να βγω στον κεντρικό δρόμο, σκέφτομαι ότι είναι απίστευτο που είμαι οδηγός σε αυτόν τον δρόμο. Ότι οδηγάω…

Σ’ αυτόν τον δρόμο, εγώ, οδηγάω!

Ευχαριστώ, Πέτρα, γιατί το δρώμενό σου σήμερα μου θύμισε υπέροχα πράγματα. Γλυκόπικρα :)

26 σχόλια:

  1. Όμορφα που μας ταξίδεψες στις γειτονιάς σου τα στενά και στα μικράτα σου Μαρία μου.. πόσο μου άρεσε της ψυχής σου ο ταξιδεμός...σαν γλυκό του κουταλιού κορίτσι μου !
    Καλή σου μερα !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Από κάτι τέτοια καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις, όπως το ΄τι οδηγάς στο συγκεκριμένο δρόμο: τι περίεργη αίσθηση!!!!
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακόμα δεν την έχω συνηθίσει και οδηγώ δύο χρόνια!
      Καλό βράδυ Αλεξάνδρα!

      Διαγραφή
  3. Πόσο όμορφες οι αναμνήσεις και τι γλυκό
    μελάνι έσταξες στο χαρτί μικρό μου
    Να είσαι καλά και όμορφα να ανακαλείς
    αυτά τα χρόνια!!!

    Σε φιλώ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εσύ να είσαι καλά Ελένη και σ'ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου!
      Καλό σου βράδυ :)

      Διαγραφή
  4. Τι ωραία που το έκλεισες..έτσι όπως το είχες γράψει όλο άλλωστε!
    Αλλά κι αυτό το: "στον ίδιο δρόμο εγώ οδηγάω! (και να προσέχεις!)
    οκ, με συγκίνησες πάρα πολύ.. Βασικά είναι πολύ ωραίο ότι έχεις
    τόσο ωραίες αναμνήσεις.. Επίσης, έχω να σου πω, ότι φαίνεται ότι
    έχεις διαβάσει πολλά βιβλία, από τον τρόπο γραφής σου! Όσα ευχαριστώ
    και να σας πω, σε όλους, πάλι δεν φτάνουν, που ανοίγετε την καρδιά σας
    και μου (μας) προσφέρετε τόσο απλόχερα αυτές τις στιγμές.. Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμείς σε ευχαριστούμε για την ώθηση σ'αυτό το flashback. Και πολύ πολύ για όλα τα καλά σου λόγια!
      Να είσαι καλά! Φιλιά κι από μένα!

      Διαγραφή
  5. Ωραίες οι αναμνήσεις σου από τη γειτονια σου Μαρια.
    Χάρη στην Πέτρα, κάνουμε Όλοι βουτια στο παρελθόν.
    Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βουτιά! Έτσι ακριβώς!
      Κι εσύ να είσαι καλά Ρένα, σ'ευχαριστώ που πέρασες, καλό σου βράδυ :)

      Διαγραφή
  6. Όμορφες, γλυκιές, γεμάτες νοσταλγία οι αναμνήσεις σου.
    Κι εγώ συγκινήθηκα από τις περιγραφές σου...
    Να είσαι καλά, φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκόπικρα συναισθήματα Έλλη μου... αλλά χαίρομαι να τα θυμάμαι μερικές φορές!
      Φιλιά πολλά κι ελπίζω να διαβάσουμε σύντομα και για τη δική σου γειτονιά!

      Διαγραφή
  7. Και ξέρεις τί είναι εξίσου σπουδαίο? Πως σε αυτό το flash back, μας πήρες κι εμάς μαζί!
    Πραγματικά, δεν ήθελα να σταματήσεις! Μου αρέσει ο τρόπος που ξετυλίγεις τις σκέψεις σου, τις αναμνήσεις σου!
    Σίγουρα δεν παίζει ρόλο η ηλικία για να νοσταλγήσεις ή να μελαγχολήσεις σκεπτόμενη το τότε... Τις αλλαγές δεν τις προλαβαίνουμε πλέον!
    Ελπίζω η μικρούλα σας να έχει παρεούλα για να παίζει και εσύ να οδηγείς με προσοχή!
    ;-)
    ΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά, από μία ακόμη ...με γρατζουνιές του τότε στα γόνατα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι πολύ αν λίγο μπορέσατε να μπείτε στις εικόνες μου! Σ'ευχαριστώ πολύ Γιάννα μου για τα καλά σου λόγια, πάντα με τον καλό λόγο στην άκρη των δαχτύλων σου, χαχα.
      Η μικρή μας δεν έχει παρέα στη γειτονιά, αλλά ελπίζω ότι σε όλες τις δραστηριότητες που κάνει κοινωνικοποιείται. :)
      Φιλιά πολλά και μην ντρέπεσαι ποτέ για τις γρατζουνιές σου κι εσύ! Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  8. Γράφεις υπέροχα...τόσο μελωδικά και ταξιδιάρικα... με συγκίνησες... άνοιξα να χαζέψω μερικές φωτογραφίες από τα παιδικά μου χρόνια. Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ Μαρία μου!
      Είναι πάντα ωραίο ένα τέτοιο ταξιδάκι στις αναμνήσεις μας πού και πού!
      Καλημέρα σου!

      Διαγραφή
  9. Και εγω το ιδιο θα έλεγα με τις φιλες τι ομορφη γραφή (δεν είσαι και τοσο μεγαλη.. σαν την εγγονη μου είσαι στην ηλικια ) ξετίλίγεις το μικρό σου κουβαρακι...τοσο ομορφα και κυλαν σαν νερακι τις γειτονιας σου οι αναμνήσεις..!!... η Κρητη πανεμορφη οπου και να είσαι... καλως σε βρηκα..να περνας ομορφα σου αφηνω φιλάκι..!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι η Κρήτη μας υπέροχη, ναι! :)
      Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που περάσατε κυρία Ρούλα και να τη χαίρεστε την εγγονούλα σας!
      Έχω κι εγώ δύο υπέροχες γιαγιάδες!
      Καλημέρα!

      Διαγραφή
  10. Πολύ ωραία γραφή, κι απο τόσο νεαρή κοπέλα! Σίγουρα, τα ξέγνοιστα παιδικά χρόνια, έπαιξαν το ρόλο τους... Μπράβο! (Να προσέχεις με το τουτού σου!, Καλά ταξίδια!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς ήρθες Hermine και σ'ευχαριστώ πολύ για την εγγραφή και τα καλά σου λόγια!
      Θα επισκεφθώ κι εγώ το "σπιτάκι" σου αμέσως!
      Να είσαι καλά, καλό σου βράδυ :)

      Διαγραφή
  11. Ήσουν πολύ μικρούλα στα 90ς για να είναι τόσο ζωηρές οι αναμνήσεις σου! Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος άλλαξε απότομα τη δεκαετία 1998-2008. Σαν λίγο μεγαλύτερη από το μέλλον σου λέω πως είναι ανεπανάληπτη η ηλικία σου και μη νοσταλγείς τίποτα! Ζήσε το με όλη του τη μελαγχολία γιατί μετά στα πρώτα άντα φωτιά στα μπατζάκια μας φιλενάδα!
    Φιλιά στα ονειρεμένα Χανιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ισχύει αυτό, τις αναμνήσεις που έγραψα τις περισσότερες τις έζησα τα χρόνια του Δημοτικού, οπότε δεν μιλάμε για '90s άλλο.
      Χαχα σ'ευχαριστώ για την παρότρυνση, καλημέρα κοπέλα μου και φιλιά και από τα Χανιά! :)

      Διαγραφή
  12. Όμορφες οι αναμνήσεις σου, απάνεμες και καλογραμμένες!
    Κι όσα κι αν αλλάξουν, οι μνήμες δεν αλλάζουν!
    Να είσαι καλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aλίμονο Μαρία μου! Εμείς πάντα θυμόμαστε, όσο κι αν αλλάζουν τα πράγματα! Τους το οφείλουμε! :)
      Να είσαι κι εσύ καλά, καλημέρα! :)

      Διαγραφή
  13. Με ταξίδεψες κάπου εκεί στο νησί σου κι ένιωσα την αλμύρα και το θαλασσινό αεράκι!
    Υπέροχο το ταξιδάκι στις αναμνήσεις σου Μαρία μου, να το κρατήσεις σαν φυλαχτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά, χαίρομαι πολύ αν σου μετέδωσα κάτι από το νησί μου όντως!
      Καλό σου βράδυ!

      Διαγραφή

Θα χαρώ πολύ να μοιραστείτε μαζί μου τις σκέψεις σας. Είστε ευπρόσδεκτοι να σχολιάσετε όπως αισθάνεστε!