Δύσκολες Σκέψεις για Βραδινό

Τα πρωινά δεν έχουμε ταυτότητα. Για ελάχιστες στιγμές αφότου ανοίξουν τα μάτια μας είμαστε κενοί, άδειοι από εαυτό, είμαστε απλώς ένα σώμα που βγήκε απ’την κατάσταση του ύπνου και ξεκινά πάλι και λειτουργεί πιο έντονα. Για ελάχιστες στιγμές δεν είμαστε συγκεκριμένοι, είμαστε σκόρπιοι και χύμα, κουκουλωμένοι με παπλώματα απ’τη νύχτα που πέρασε σαν να τη φοβόμαστε και ζητάμε να της κρυφτούμε.

Είναι σαν να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι, είμαστε το είδος μας, το ευαίσθητο αυτό που έχει ανάγκη να κατεβάζει ρολά. Κι όταν τα ανοίγει θαμπώνεται απ’το φως και το μυαλό του ηλεκτρίζεται και κολλάει, δεν υφίσταται ο χορός των σκέψεων η μία μετά την άλλη. Για λίγο. Κι ύστερα υφίσταται.

Κι αφού περνάει η αμνησία των ελάχιστων κλασμάτων του δευτερολέπτου στα οποία συμβαίνουν τα παραπάνω, θυμόμαστε ξαφνικά ποιοι είμαστε και α, ναι, πως σε εκείνο το σημείο το αφήσαμε την προηγούμενη. Ώρα να σκαρφαλώσουμε στη νέα μέρα που ήρθε, συνειδητά πια.

Κι αυτό το «συνειδητά», που το χάνουμε στον ύπνο μας και το ξαναβρίσκουμε κάθε πρωί, είναι σαν να ζωγραφίζει έναν πίνακα στο μυαλό μας ο οποίος με σχήματα κατάλληλα και με χρώματα αναπαριστά την ταυτότητά μας, όσα είμαστε, όσα ξέρουμε, όσα έχουμε κάνει. Αυτή η συνείδηση του ποιοι είμαστε εμείς που υπάρχουμε μέσα από το σώμα που ενσαρκώνει την ουσία μας, μας συναντά κάθε πρωί. Κάθε πρωί. Πάντα ξαφνικά.

Σκέφτομαι απόψε,  ας είμαστε άνθρωποι τέτοιοι που να μας ενθουσιάζει η προοπτική να ζούμε ως ο εαυτός μας την κάθε μέρα που ξημερώνει. Ας είμαστε περήφανοι για ό,τι είμαστε, για εκείνο ως το οποίο θα συστηθούμε στο σώμα μας το πρωί. Ας είμαστε αυτοί που το σώμα μας θα ήθελε να αντιπροσωπεύει. Ας συναντάμε κάθε πρωί μετά τις στιγμές "αμνησίας" έναν εαυτό που θ' ανακουφίζει τη συνείδησή μας.