Να βγάζεις τη μάσκα σου όταν μου μιλάς

Κανείς δεν λυπάται για τις από καιρό φορεμένες μάσκες  ορισμένων ανθρώπων που πέφτουν κάτω και σπάνε σε χίλια κομμάτια και αχρηστεύονται. Το πρόβλημα είναι το πρόσωπο που μένει εκτεθειμένο, με μία έκφραση γνώριμη, αλλά όχι ίδια μ’ αυτή που εσύ το είχες τόσο καιρό καταχωρημένο στο μυαλό σου. Όταν βγει η μάσκα μένει κανείς σχεδόν αγνώριστος.

Ξαφνικά διαπιστώνεις ότι δεν γνώριζες όλες του τις πλευρές, τις εκφάνσεις, τελικά. Ή ίσως, χειρότερα, ότι ό, τι ήξερες για εκείνο το πρόσωπο, εκείνο το σύνολο σώματος και πνεύματος με το οποίο έχεις αμέτρητες κατά τ’ άλλα αναμνήσεις, δεν ισχύει πια. Μπορεί και να μην ίσχυε ποτέ έτσι κι αλλιώς από την αρχή.

Ο καθένας σε φάσεις της ζωής του δικαιούται μία μάσκα, είναι κι απαραίτητη σε κάποιες περιπτώσεις. Οι μάσκες δουλεύουν παριστάνοντας κάτι που δεν είμαστε εμείς, προβάλλουν μία καλύτερη εκδοχή μας, αυτό είναι φτιαγμένες να κάνουν. Να μας καμουφλάρουν για να μας προστατεύουν από την αδιακρισία, το ποδοπάτημα της εκμετάλλευσης, τη χαιρεκακία. Κι έτσι είναι χρήσιμες.

Δεν τις δικαιούνται όμως όσοι τις χρησιμοποιούν αθέμιτα, για να κρύψουν πίσω τους την αθλιότητα μίας κακίας, ζήλιας, μισαλλοδοξίας και γρουσουζιάς. Όσοι προσπαθούν να ξεγελάσουν για  να χαλάσουν, να επηρεάσουν, να πλησιάσουν άλλους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τους ήθελαν δίπλα τους. Όχι για να καμουφλάρουν τα ανήσυχα μάτια τους όταν οι άλλοι πετυχαίνουν κάτι… Όχι για να σε κάνουν να τους βάλεις στην καρδιά σου.

Γιατί μόλις βάλεις στην καρδιά σου έναν άνθρωπο με μάσκα, είναι σαν να ‘βαλες στο σπιτικό σου έναν Δούρειο Ίππο: κάποια στιγμή θα ξεχυθεί σε κάθε γωνιά της πραγματικότητας ένας ξένος επικίνδυνος, γιατί σε ξέρει καλά, ξέρει τις συνήθειες και τις αδυναμίες σου, τις σκέψεις και τους φόβους σου, και θα τα εκμεταλλευτεί για να ταίσει αυτό που τον κάνει και τρώει τα νύχια και τα δάχτυλά του, αυτή την τάση του να υπερέχει, να έχει κι αυτός ό, τι κι εσύ και να είναι όσα είσαι εσύ που νομίζει ότι από εκείνον λείπουν. Γιατί τέτοια εμπιστοσύνη κι εκτίμηση έχει στην πραγματικότητα για τον εαυτό του. Καμιά.

Κι έτσι, έχοντας φύγει η μάσκα, μένεις είτε να προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα, περισσότερο  για να μην αναγκαστείς να παραδεχτείς την κακή σου επιλογή και κρίση, είτε να προσπαθείς να μαζέψεις απ’ ολόγυρα τα κομμάτια της διαλυμένης σου εμπιστοσύνης, που σαν μικροσκοπικά τζαμάκια έχουν σκορπιστεί παντού και τα πατάς και ματώνεις συνεχώς, ξανά και ξανά.

Όσο για τους άλλους, αυτούς που επιτέλους συστήθηκαν, δεν καταλαβαίνω τι μπορεί να σκέφτονται ή να νιώθουν πια, τι γίνονται στο τέλος και τι τους συμβαίνει. Κάπου διάβασα ότι δεν μπορείς να βγάλεις μία μάσκα που φοράς για καιρό χωρίς να ξεκολλήσει μαζί και ένα κομμάτι από το δέρμα σου.

Ίσως δεν με ενδιαφέρει και τόσο να μάθω.