Σάββατο 1 Ιουνίου 2019

Το Μονόπλευρο

Ας μου εξηγήσει κάποιος πως τώρα που γνωρίζω τον αριθμό της νέας σου πινακίδας δεν θα αλλάξει και τίποτα το σπουδαίο για εμάς.

Ας μου εξηγήσει κάποιος ότι δεν έχει σημασία το ότι όταν σε συνάντησα τυχαία στον δρόμο ήταν ακριβώς 8. Δεν είναι το ίδιο με αυτό που συνέβαινε κάποτε, που τηλεφωνούσαμε ο ένας στον άλλον ταυτόχρονα και ήταν και τα δύο μας κινητά για τον άλλον κατειλημμένα.

Ας με πείσουν πως όσα σε θυμίζουν δεν έχουν καμία ιστορία να πουν σε εσένα. Και πως πιθανότατα εσύ δεν θυμάσαι κανένα από τα παραμύθια μας (σου, κυρίως, παραμύθια σου), πια.

1 σχόλιο:

  1. Το μονόπλευρο, ε; Το σκεφτόμουν πρόσφατα, σε μια παύση, ανατρέχοντας στο παρελθόν. Πώς διάβολο γίνεται να κάνει κανείς τέτοιο, τόσο μεγάλο, λάθος; Πώς από ηρωίδα του παραμυθιού, καταλήγει τόσο έρημη, καταλήγει να νιώσει ότι το άλλο άτομο δεν ήταν ποτέ αυτό που έβλεπε;
    Ίσως, επειδή τα παραμύθια θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουν πάντα ευτυχισμένο τέλος. Άπαξ και το παραμύθι ξεκινήσει, νομίζουμε, αυτό ήταν! Θα ζήσουμε happily ever after.
    Θα σου ομολογήσω, Maria P., κάτι προσωπικό μου (είναι ωραίο να γίνονται τέτοιες ανταλλαγές στα σχόλια, η ανωνυμία διευκολύνει): την τελευταία φορά που ένιωσα ευτυχισμένη, είχα δει ένα όνειρο. Άρχιζε ως εξής: καθόμουν στα γόνατα του αγαπημένου μου κι εκείνος με κοίταζε στα μάτια με αγάπη και μου μιλούσε. Δεν άκουγα τι έλεγε, καμιά κουβέντα δεν έφτανε σε μένα, μα ήμουν σίγουρη ότι όσα μου έλεγε ήταν ακριβώς εκείνα που λαχταρούσα να ακούσω. Εκείνο το πρωί, είχα ξυπνήσει ευτυχισμένη. Ένας γνωστός με είχε δει στο σούπερ μάρκετ και μου είχε πει πως είχα ομορφύνει. Ένιωθα ... θεϊκά. Τώρα πια, αντιλαμβάνομαι ότι ο εαυτός μου προσπαθούσε να μου πει κάτι (με τα όνειρα - κάθε είδους όνειρα, του ύπνου και του ξύπνιου- μιλάμε εμείς σε μας), αλλά το ερμήνευσα όπως βόλευε την καρδιά μου. Λοιπόν, πράγματι δεν άκουγα. Δεν κατάλαβα τις λέξεις και τις σιωπές του, ήμουν τυλιγμένη στο συννεφάκι της ευτυχίας που με περίμενε. Και έχασα την πραγματικότητα από τα μάτια μου. Να τι σου κάνουν τα μάγια. Που, ορισμένες φορές, εσύ η ίδια κάνεις στον εαυτό σου.
    Κλείνω με ένα απόσπασμα από ένα ποίημα της Emily Dickinson, που νόμιζα ότι μου μιλάει:
    "This is the Hour of Lead –
    Remembered, if outlived,
    As Freezing persons, recollect the Snow –
    First – Chill – then Stupor – then the letting go –"

    Μην ξεχνάς να σε προσέχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θα χαρώ πολύ να μοιραστείτε μαζί μου τις σκέψεις σας. Είστε ευπρόσδεκτοι να σχολιάσετε όπως αισθάνεστε!