Το άδειο μου ποτήρι από κρασί, που το
στριφογύριζα για ώρα αρκετή πάνω στα χείλια μου καθώς αποφάσιζα ποια θα είμαι
από αύριο, τελικά το εκτόξευσα πάνω στον τοίχο απέναντι απ’τη τζαμαρία στην
οποία ακουμπώ με την πλάτη, καθισμένη κάτω.
Διαλύθηκε αμέσως, μικρά γυαλιστερά
τζαμάκια απλώθηκαν στο δάπεδο που πατώ ξυπόλητη.
Κι ύστερα τίναξα απ’την καρδιά μου,
πάνω στον ίδιο τοίχο, τα χρώματα της ζωής μου μαζί σου, για να φύγεις για μια
στιγμή από πάνω μου, έτσι. Απλά, έτσι.
Τίναξα το σκούρο πράσινο που καθρεφτίζει
τα ξανασμιξίματά μας μετά από ό,τι εγώ θεωρώ μάχη.
Το βαθύ μπλε των θαλασσών πάνω απ’τις
οποίες έχουμε ταξιδέψει και το λευκό του μαρμάρου που χαϊδεύει η κουρτίνα μας το
απόγευμα.
Το μωβ της ιδέας ενός περιπάτου και το άσχημο κίτρινο του
τίποτε, όποιου πράγματος είναι φανταχτερό αλλά αδιάφορο και δεν μ’αγγίζει.
Και το μαύρο, το μαύρο τίναξα από την καρδιά μου τελευταίο.
Το μαύρο που μου γεννιέται απ’την
ανάγκη, την ανάγκη που με κατακλύζει, που κυλάει στο αίμα μου και με βάφει, με
πνίγει, με καθιερώνει, με ορίζει. Την ανάγκη που με κατευθύνει, που με οδηγεί
να αποφασίζω, εκείνη που μου στερεί το δικαίωμα στην επιλογή, την ανάγκη μου να
αναπνέω το πρόσωπό σου και να κοιμάμαι στην αγκαλιά σου ό,τι κι αν συμβαίνει,
ήρεμη πια ότι τα καταφέραμε κι απόψε ως το κρεβάτι μας.
Τα χρώματα πλημμύρισαν τον απορημένο
μου τοίχο κι έσταξαν στα σπασμένα γυαλιά. Τα μουδιασμένα μου ξυπόλητα βήματα
πάνω τους προσθέτουν και το κόκκινο
χρώμα στην αποψινή μου ακαταστασία.
Το κόκκινο του σε θέλω. Το κόκκινο του δεν με νοιάζει τίποτα άλλο στον κόσμο αυτό εκτός από εσένα.
Απ’τα κομμένα μου σημεία παρεισφρέουν
όλα τα χρώματα ξανά μες στο σώμα μου και εν τέλει βρίσκεσαι ξανά μέσα μου.
Δεν εκπλήσσομαι και ιδιαίτερα, πάντως.
Γιατί, πάντα.
Εσύ, πάντα.
Γεια σου κι από εδώ Μαρία μου! Καλώς σε βρίσκω. Βλέπω έχεις πολύ υλικό που θα μπορούσε να βρει μια ωραία γωνίτσα και στην εφημερίδα μας, για δες αυτόν τον σύνδεσμο μήπως σε ενδιαφέρει. http://enfo.gr Μπορείς να κάνεις εγγραφή και να κάνεις τις δικές σου αναρτήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ήρθες Χριστίνα! Είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον, θα το σκεφτώ.
ΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ για την πρόταση :)
Με καθήλωσε η γραφή σου. Εξαιρετικό κείμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα!
Να'σαι καλά Ελένη μου.
ΔιαγραφήΚαλό μήνα :)
Kαλημέρα και καλό μήνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πολλές ωραίες στιγμές, ενδιαφέρουσες δραστηριότητες και το κυριότερο θετικούς ανθρώπους.
Φιλιά πολλά
Επίσης Κική, ό,τι επιθυμείς. Σ'ευχαριστώ.
Διαγραφή:)
Έτσι είναι πονάμε και ξάφνου αναδύονται
ΑπάντησηΔιαγραφήόλες οι αποχρώσεις μέσα μας με κυρίαρχο
το άλικο του πάθους!!!
Σπάει η ψυχή κάποτε αλλά ξέρει να μαζεύει
το κομμάτια της ...και μην ακούς αυτούς που
λένε: "το γυαλί που σπάει δεν ξανακολλάει"
Σε φιλώ πολύ ♥
Πολύ αισιόδοξο, νομίζω πως κι εγώ το πιστεύω αυτό...
ΔιαγραφήΓεια σου Ελενίτσα μου!
Το κόκκινο του σε θέλω... μίλησες στην ψυχή μου!!! Εξαιρετικό! Μπράβο μαρία!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα'σαι καλά γλυκιά μου!
Διαγραφή:)
Κι ύστερα ήρθε το κόκκινο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου όλα τα κατατροπώνει...
Υπέροχο.. Καλό μήνα Μαίρη μου :)
Επίσης Πετρούλα μου. Σ'ευχαριστώ πολύ!
ΔιαγραφήΣου έχω πρόσκληση σε tag. Θα έρθω να στη φέρω :)
Όμορφα τα χρώματά σου, όμορφα και τα λόγια που τα εξέφρασαν... Μαρία μου, καλώς σε βρίσκω και στα σχόλιά σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή(Για δες ΕΔΩ Έχεις πρόσκληση!)
Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ και από εδώ για την πρόσκληση!
ΔιαγραφήΚαλώς ήρθες! :)
Ωραίο το άτιμο το κόκκινο!
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
Καλό μήνα, γλυκό μου κορίτσι!
ΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά!
Δυναμικό και παθιάρικο!
ΔιαγραφήΚαλό μήνα Γιάννα μου! :)
Τι όμορφο... Φιλιά πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Έλλη μου... Ευχαριστώ! :)
ΔιαγραφήΤο'χεις κοριτσάκι μου! Το'χεις, και πολύ μάλιστα! Ένα μεγάλο μπράβο για την γραφή σου και φιλιά πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ είσαι εκπληκτική, εκπληκτική φωτογράφος!
ΔιαγραφήΑπίστευτη! Φιλιά Βιβή και σ'ευχαριστώ για τη βόλτα σου! :)
Πολύ πολύ όμορφο Μαρία μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα τα χρώματα μέσα στον Έρωτα όλα!
(αχ εκείνο το κόκκινο!)
♥
Δεν ξεφεύγει κανείς... ❤
Διαγραφή